پيام

احمد نباتي
90/12/6

+ بچه که بودم ميرفتم بالاي کرسي مي نشستم تا دستم به سفره برسه ... يک کم که بزرگ تر شدم پايه ي کرسي، روي بالش مي نشستم ... بزرگ تر که شدم روي دو زانو مي نشستم ** کرسي با همه ي خاطرات خوشش براي ما و با همه ي زحمت هاش براي مادر بزرگ رفت .... اما ياد مــادر بـزرگ هــا و پــدر بــزرگ هــامون به خيــر ... ياد دستان پينه بسته و محبت هاشون به خير ... حق به گردنمون دارن ... خـــداونــد رحمتشــون کنـــه.

دكتر زينب 90/12/8

ربنـــا اغفـــر لــنا و لوالــدينــا و لــوالـــدي والـــدينــا .. و ارحمهـــم كمـــا ربونـــــا صغيــــرا ...

براي رسيدن دست به سفره بالاش نميرفتيم! محض بالا پايين پريدن و به تبعش شكستن كرسي ميرفتيم بالاش:دي

ربنـــا اغفـــر لــنا و لوالــدينــا و لــوالـــدي والـــدينــا .. و ارحمهـــم كمـــا ربونـــــا صغيــــرا

خدا همه ي اسيران خاك رو بيامرزه.. ما كه خيلي كم ديديم اون عزيزان رو.... زودتر از اوني كه تو ذهن بمونن تركمون كردن :(

خدا همه ي اسيران خاك رو بيامرزه

سلام..احسنتمممممممممممم جناب نباتي..نه اينکه مث بعضيا همه چيز قديميا رو خوب وهمه چيز امروزيا رو بد بشمارم خودم ازين متنفرم..اما واقعا گاهي خيلي دلم تنگ ميشه برا مامان بزرگا وبابا بزرگا ...چقدرررررررر محدوديت ها ومشکلات ونداري ها داشتن..اما دل شاد بودن دلشاد و فارغ از همه عالممممممممممممم

مرحوم نباتي ادم خوبي بود خدايش رحمت کناد