وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

 امام ، انسان کامل و گل سر سبد عالم هستی است. آرزوی هر انسانی این است که به نوعی به خوبی­ها نزدیک شود و از بدی­ها دور گرد. پس محبت اجمالی به امام معصوم که پاسخگوی تمامی نیازهای فطری بشر است در عمق فطرت همه­ی انسانها نهفته است. کسی که امام خود را بشناسد در واقع به سرچشمه­ی تمام پاکیها دست یافته. سرچشمه­ای که امید و آرزوی هر انسانی است.

وقتی امام را اینگونه دیدیم، طبعا ارتباطی روحی با او برقرار خواهیم کرد. با خوشیهایش خوشحال می­شویم و با حزن و اندوهش اندوهگین می­گردیم. این نوع ارتباط، هم نشانه­ی عمق ارتباط فکری با انسان کامل است و هم راهنمای انسان به سوی ارتباط قلبی بیشتر با این دریای از خوبیهاست که نتیجه­اش بهره­مند شدن بیش از پیش از برکات آن امام است.

پس عزاداری سید و سالار شهیدان نشانه­ی عمق دلدادگی به آن امام معصوم و بستری برای پیشرفت خود انسان است. روح عزاداری، غم و اندوه­ی است که در درون انسان ایجاد می­گردد. نحوه­ی ابراز این اندوه درونی بسته به فرهنگ و آداب و رسوم مردم دارد. یعنی هر ملتی با توجه به عرف و فرهنگ خود عزاداری کرده و خود را در غم آنها شریک می­داند.

حال سؤال اساسی این است که آیا از هر ابزاری برای ابراز این غم می­توان استفاده کرد یا خیر؟ و اصولا آیا در کنار عرفی بودن ابزار عزاداری، معیار و چارچوبه­ی هم برای این ابزار وجود دارد یا خیر؟

در پاسخ به این سؤال می­توان گفت که قطعا استفاده از هر نوع ابزاری در این مسیر صحیح نمی­باشد. این عزاداری چون در مسیر دین و معنویات است باید به گونه­ای باشد که در چارچوبه­ی دین بوده و موجب ضعف و سستی پایه­های دین نشود. برخی از شیوه­های عزاداری (علی حسن فعلی عزادار) در واقع ترویج خرافات می­باشد. و برخی دیگر از این شیوه­ها موجب سست کردن پایه­های دین و زشت کردن چهره­ی زیبای اسلام برای کسانی باشد که قصد آشنایی با این دین مقدس را دارند. پر واضع است که ما باید چهره­ی زیبایی از دین خود به دنیا ارائه دهیم تا تشنگاه حقیقت و معنویت را به سوی این دین متین راهنما شویم و نیز بدیهی است که این شیوه­های عزاداری نباید به گونه­ای باشد که چهره­ی زیبای دین، زشت جلوه کند و تصویری زشت، خرافی و غیر معقول از دین ارائه شود.

قمه زنی یکی از کارهایی است که قطعا در شرایط کنونی موجب سست شدن پایه­های دین و مذهب می­گردد. ممکن است که انجام این کار در صد سال پیش را بتوان به گونه­ای توجیه کرد (البته طبق برخی از مبانی فقهی) اما در شرایط کنونی دنیا که تصاویر آن در کوتاهترین زمان در همه جا پخش شده و موجب فراری شدن بسیاری از قلوب از اسلام می­گردد قطعا جایز نمی­باشد. به نظر بنده کسانی که برای توجیه این کار به فتوای فقهای هفتاد سال گذشته همچون میرزای نائینی و بزرگان دیگر استناد می­کنند، توجه به این مطلب مهم ندارند که اگر این فقهای بزرگوار در این زمان هم حضور داشتند و مفاسد جانبی آن را ملاحظه می فرمودند ، آیا باز هم فتوا به جواز این کار می­دادند یا اینکه آن را تحریم می کردند؟!

پس شایسته است که به دور از هرگونه تعصب و کم خردی، به دنبال شیوه­های عزاداری معقول باشیم تا هم خود بهترین بهره را از این عرض ارادت ببریم و هم قلب مطهر امام زمان (ارواحنا له الفداه) را شاد کرده باشیم.   

http://www.yazdfarda.com/news/28268.html