وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

 بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

معصومین (علیهم السلام) برای ظهور امام زمان دعا کرده و به سجده می افتند.

امام صادق (علیه­السلام) می­فرماید: وقتی شب جمعه شود، خداوند متعال فرشته­ای را به آسمان دنیا می­فرستد. هنگام طلوع فجر آن فرشته بر عرش و بالای بیت المعمور می­نشیند و منبرهایی از نور را برای پیامبر اکرم، امیرالمؤمنین، حسن و حسین (علیهماالسلام) نصب می­کند. آن بزرگواران بالای آن منبرها رفته و ملائکه و انبیای الهی و مؤمنین دور آن­ها جمع می­شوند و درهای آسمان هم باز می­شود.

هنگام ظهر رسول اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) می­فرماید: خدایا! [کجاست] وعده­ی تو که در قرآن به آن اشاره فرموده­ای؟ وعده­ای که فرموده­ای: «وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ لَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضى‏ لَهُمْ وَ لَیُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً».

بعد از حضرت رسول، ملائکه و انبیای الهی هم این دعا را تکرار می­کنند. بعد از این پیامبر اکرم، امیرالمؤمنین، حسن و حسین (علیهماالسلام) به سجده افتاده و می­فرمایند: خدایا ! غضب کن. چرا که حریمت شکسته شد، بندگان برگزیده­ات کشته شدند و بندگان صالحت به ذلت و خواری افتادند. پس خداوند خواسته­ی آنها را اجابت کرده و آن، همان زور معلوم است.           

عن أبی عبد الله (علیه­السلام) قال إذا کان لیلة الجمعة أهبط الرب تعالى ملکا إلى السماء الدنیا فإذا طلع الفجر جلس ذلک الملک على العرش فوق البیت المعمور و نصب لمحمد و علی و الحسن و الحسین (علیهما­السلام) منابر من نور فیصعدون علیها و تجمع لهم الملائکة و النبیون و المؤمنون و تفتح أبواب السماء فإذا زالت الشمس قال رسول الله یا رب! میعادک الذی وعدت به فی کتابک و هو هذه الآیة « وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ لَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضى‏ لَهُمْ وَ لَیُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً » ثم یقول الملائکة و النبیون مثل ذلک ثم یخر محمد و علی و الحسن و الحسین سجدا ثم یقولون یا رب اغضب فإنه قد هتک حریمک و قتل أصفیاؤک و أذل عبادک الصالحون فیفعل الله ما یشاء و ذلک یوم معلوم.[1]

 بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

دنیای بعد از ظهور (2) روایت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)

[الأمالی للصدوق‏] ابْنُ الْمُتَوَکِّلِ عَنْ مُحَمَّدٍ الْأَسَدِیِّ عَنِ النَّخَعِیِّ عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ عَنْ سَعْدٍ الْخَفَّافِ عَنِ الْأَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبَّاسٍ قَالَ، قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله): ابن عباس از پیامبر اکرم نقل می­کند که حضرت فرمودند:

«لَمَّا عُرِجَ بِی إِلَى السَّمَاءِ السَّابِعَةِ» ـ زمانی که مرا به آسمان هفتم بردند.

«...نَادَانِی رَبِّی جَلَّ جَلالُهُ یَا مُحَمَّدُ أَنْتَ عَبْدِی‏ وَ أَنَا رَبُّکَ» ـ خدای جل جلاله به من ندا داد: ای محمد! تو عبد من هستی و من پروردگار تو هستم

«فَلِی فَاخْضَعْ وَ إِیَّایَ فَاعْبُدْ وَ عَلَیَّ فَتَوَکَّلْ وَ بِی فَثِقْ» ـ پس فقط برای من خضوع کن و فقط مرا عبادت کن و فقط بر من توکل کن و فقط بر من اعتماد کن. 

«فَإِنِّی قَدْ رَضِیتُ بِکَ عَبْداً وَ حَبِیباً وَ رَسُولًا وَ نَبِیّاً» ـ پس من رضایت دادم که تو عبد، حبیب، رسول و نبی من باشی.

«وَ بِأَخِیکَ عَلِیٍّ خَلِیفَةً وَ بَاباً فَهُوَ حُجَّتِی عَلَى عِبَادِی وَ إِمَامٌ لِخَلْقِی» ـ و رضایت دادم به برادرت علی که خلیفه­ی تو و باب تو باشد و حجت من بر بندگانم باشد و امام و پیشوا بر خلقم باشد.

«بِهِ یُعْرَفُ أَوْلِیَائِی مِنْ أَعْدَائِی وَ بِهِ یُمَیَّزُ حِزْبُ الشَّیْطَانِ مِنْ حِزْبِی» ـ به وسیله­ی او اولیای من از دشمنانم شناخته می­شوند، و به وسیله­ی او حزب شیطان از حزب من تشخیص داده می­شوند.  

«وَ بِهِ یُقَامُ دِینِی وَ تُحْفَظُ حُدُودِی وَ تُنْفَذُ أَحْکَامِی» ـ به وسیله­ی او دین من پا بر جا می­ماند و حدود و احکام من محفوظ می­ماند.  

«وَ بِکَ وَ بِهِ وَ بِالأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ أَرْحَمُ عِبَادِی وَ إِمَائِی» ـ به وسیله­ی تو و او و ائمه از فرزندانش به بندگان خود رحم می­کنم.

«وَ بِالْقَائِمِ مِنْکُمْ أَعْمُرُ أَرْضِی بِتَسْبِیحِی وَ تَقْدِیسِی وَ تحلیلی [تَهْلِیلِی‏] وَ تَکْبِیرِی وَ تَمْجِیدِی» ـ به وسیله­ی قائم از آنها زمین را با تسبیح و تقدیس و تحلیل و تکبیر و تمجید خود آباد می­کنم.

«وَ بِهِ أُطَهِّرُ الْأَرْضَ مِنْ أَعْدَائِی» ـ و به وسیله­ی او زمین را از وجود دشمنانم پاک می­کنم.

«وَ أُورِثُهَا أَوْلِیَائِی» ـ و آن را به میراث اولیایم در می­آورم.

«وَ بِهِ أَجْعَلُ کَلِمَةَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِیَ السُّفْلَى وَ کَلِمَتِیَ الْعُلْیَا» ـ و به واسطه­ی او کلمه­ی کافران را پست و کلمه­ی خود را در بالای کلمات قرار می­دهم.

«وَ بِهِ أُحْیِی عِبَادِی وَ بِلادِی بِعِلْمِی» ـ و به وسلیه­ی او بندگان و سرزمینهای خود را با علم خود زنده می­کنم.  

«وَ لَهُ أُظْهِرُ الْکُنُوزَ وَ الذَّخَائِرَ بِمَشِیَّتِی» ـ و برای او و با مشیت خود گنجها و ذخایر زمین را ظاهر می­کنم.  

«وَ إِیَّاهُ أُظْهِرُ عَلَى الأَسْرَارِ وَ الضَّمَائِرِ بِإِرَادَتِی» ـ اسرار و نهانهای مردم را با اراده­ی خود برای او ظاهر می­کنم.  

«وَ أَمُدُّهُ بِمَلَائِکَتِی لِتُؤَیِّدَهُ عَلَى إِنْفَاذِ أَمْرِی وَ إِعْلَانِ دِینِی» ـ و با ملائکه­ی خود او را یاری خواهم کرد تا تو را بر جاری کردن احکام و آشکار کردن دینم یاری کنم.

«ذَلِکَ وَلِیِّی حَقّاً» ـ او به حق ولی من است.

«وَ مَهْدِیُّ عِبَادِی صِدْقاً[1]» ـ و به صداقت هدایت کننده­ی بندگان من است.  

[1]  . بحارالأنوار ج : 18 ص : 342و 344/ الأمالی‏للصدوق ص : 632 و 633

 بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

دنیای بعد از ظهور (1) روایت امیرالمؤمنین (علیه السلام)  

امیرالمؤمنین (علیه السلام) در ضمن خطبه­ای طولانی می­فرمایند:

«... و لو قد قام قائمنا» وقتی که قائم ما قیام کند.  

«لأنزلت السَّماءُ قطرها» آسمان بارانهای رحمت خود را بر زمین فرو می­ریزد.

«و لأخرجت الأرضُ نباتها» زمین همه­ی گیاهان خود را خارج می­کند. در آن زمان سرتاسر کره­ی زمین سرسبز می­شود و مردم از نعمت آب و هوای وطلوب بهره­مند می­شوند.

«و لَذهبت الشهناء من قلوب العباد» کینه­ها از قلوب بندگاه خداوند پاک می­شود. با از بین رفتن کینه صلح و آرامش در میان مردم حکم فرما می­شود و مردم دنیا با آرامش در کنار یکدیگر زندگی می­کنند.

«و اصطلحت السباع و البهائم حتی تمشی المرأه بین العراق إلی الشام لاتضع قدمیها إلاّ علی النبات و علی رأسها زبّیلها لایهیجها سبع و لاتخافه».[1]حیوانات وحشی و چهار پایان رام می­شوند تا جایی که خانمی فاصله­ی بین عراق تا سوریه را پیاده طی می­کند و در این فاصله قدمهای خود را جز بر روی گیاه بر چیزدیگری نمی­نهد و این خانم در حالی که زنبیلش را بر سر دارد (کنایه از آرامش در راه رفتن) حیوانی او را به هیجان در نمی­آورد و او را نمی­ترساند.

­نکته­ی قابل توجه در این فقره از روایت، وسعت و شدت عدالت گستری آن حضرت است. امام زمان (عجل­الله­تعالی­فرجه)  آنچنان عدالتی را در جهان حاکم می­کنند که در محدوده­ی حکومت ایشان حتی حیوانات وحشی هم نباید به حیوانان دیگر ظلم کنند لذا این حیوانات علف خوار می­شوند. حضرت چنان عدالتی را در دنیا برقرار می­کنند که یک خانم یا خیال راحت تک و تنها به مسافرت می­رود و حتی حیوانات هم او را به هراس نمی­اندازند. 

  [1]  ـ بحار الأنوار 52/316/11

 بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

علائم ظهور (1)

 مردم یکدیگر را دروغگو می­خوانند

امیرالمؤمنین (علیه السلام) می فرمایند: قبل از ظهور حضرت، سالهایی بر مردم می­گذرد که در این سالها خدعه و نیرنگ در جامعه گسترش پیدا کرده تا جایی که انسانهای راستگو و درستکار را تکذیب می­کنند و سخن آنها را نمی­پذیرند و در مقابل انسانهای دروغگو و حیله­گر مورد تصدیق مردم قرار می­گیرند. این اختلاف در میان مردم و حتی شیعیان آنقدر بالا می­گیرد که مسلمانان از یکدیگر برائت جسته، یکدیگر را لعن می­کنند و به روی یکدیگر آب دهان می­اندازند. (بحارالأنوار ج : 52 ص : 245 و246)

قبل از ظهور، اسلام غریب می­شود

قبل از ظهور حضرت، اسلام و دین خدا در غیبت قرار می­گیرد. معنای غربت دین خدا عمل نکردن مردم به احکام دینی و یا کم اطلاعی و یا حتی بی اطلاعی از احکام دین خداست. به عنوان نمونه الآن شاهد هستیم که برخی از به اصطلاح روشن فکران، دین خدا و وحی را تا حدّ تعالیمی بشری و قابل تغییر تنزّل می­دهند، تا جایی که افکار خود را فرا دینی و به اصطلاح آزاد اندیشانه می­پندارند و به دانشجویان خود اینگونه تلقین می­کنند که حتی اگر تعصّب دینی داشته باشید و بخواهید در چارچوب دین حرکت کنید، افکار خود را اسیر کرده و نمی­توانید درست فکر کنید. برخی از آنها حتی دین را افیون و مایه­ی عقب ماندگی جوامع دانسته، یکدیگر را به خروج از ملایت الهی ترغیب می­کنند (بحارالأنوار ج : 52 ص : 191)