وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

به بهانه ی انتخابات ریاست جمهوری

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

اصطلاحات و واژه های خوب، زمانی کارایی دارند که بتوانیم درک صحیحی از آن ها داشته باشیم. اما وقتی واژها ی زیبایی که حتی در قرآن و روایات هم به تکرار از آن ها یاد شده، در نزد ما مفهوم اصلی خود را از دست بدهند، نه تنها فایده ی عملی برای ما نخواهند داشت، بلکه ممکن  است چنین  فهم نادرستی، مشکلات خاصی را هم برای ما به همراه داشته باشد.

یکی از این واژه ها، واژه ی «اعتــــدال» است.

تا حالا دقّت کردید که وقتی می گویند فلان شخص انسان معتدلی است چه مفهمومی به ذهن شما می رسد؟!

یا حتّی وقتی بنا دارید این اصطلاح را در مورد کسی به کار ببرید در صدد هستید که چه نوع تصویری از آن شخص در ذهن مخاطب خود ایجاد کنید؟!

معتدل، کسی است که پافشاری زیادی روی اصول نداشته باشد و به راحتی از ارزش های انقلاب کوتاه بیاید!

معتدل، کسی است که در مقابل همه سر تسلیم فرود می آورد، و سعی دارد تا به هر قیمتی که شده، هر تفکر و اندیشه ای را از خود راضی نگاه دارد! 

امّا آیا معنای واقعی انسان «معتدل» همین است؟!

ادامه مطلب...

   بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید

 بــه بهـانــــه­ی 9 دی

خادمان حقیقی انقلاب چه کسانی هستند؟

روزی خدمت یکی از دوستان، جناب آقای علی زوّاری رسیدم. ایشان خاطرات جالبی نقل کردند که مناسب دیدم برخی از آنها را در این نوشتار بیاورم تا بر همگان معلوم گردد، خادمان حقیقی انقلاب چه کسانی بودند و چه افکار بزرگ و چه روحهای لطیفی این انقلاب را همراهی کردند و می­کنند. کسانی که کمترین باری به دوش انقلاب نداشتند و در عین حال، خود را بده­کار و خادم انقلاب می­دیدند. کسانی که با تجملات بی­گانه بودند و با کوخ نشینی آشنا. کسانی که نه زری داشتند و نه زوری و بعد از توکل به خدوند منّان، اتکایشان به عرق جبین و کدّ یمینشان بود.     

اما خاطره­ی آقای زوّاری:  

در سال 64 که رئیس بنیاد مسکن استان کهکیلویه و بویر احمد بودم، پیر زنی به دفتر کار بنده مراجعه کرد که یک دست هم نداشت. این پیر زن به بنده گفت: خانه ندارم و از شما می­خواهم خانه­ای برای من بسازید. من ضمن عذر خواهی از این خانم، به ایشان گفتم: «به علت کمبود بودجه، فعلا چنین امکانی برای ما فراهم نیست». پیر زن بدون توجه به صحبتهای من با اصرار بر این که تا خانه نگیرد از اینجا نمی­رود، کنار میزم روی زمین نشست به گونه­ای که راه خروجم را هم بسته بود. خلاصه هر چه با او صحبت کردم دیدم به هیچ وجه حاضر نیست از خواسته­اش کوتاه بیاید. روی همین اساس مشغول کارم شدم تا اینکه شاید خودش خسته شود و برود. ساعت اداری رو به پایان بود و پیر زن همچنان نشسته بود. من که راه خلاصی برای خود نمی­دیدم دست آخر به او گفتم: «مادر! به دستور حضرت امام خمینی فعلا تمام کمکهایی که به حساب صد امام واریز می­شود به جبهه­ها می­فرستند و ما در حال حاضر بودجه­ای در اختیار نداریم که بتوانیم مشکل شما را حل کنیم».

پیر زن به محض شنیدن این مطلب یکباره از جا بلند شد و دستش را به سوی آسمان گرفت. شروع کرد بسیج و سپاه و خلاصه تمام رزمنده­ها را دعا کرد و بعد هم با دعای مفصلی در حق امام خمینی اتاق را ترک کرد.

من که از این رفتار پیر زن، و اظهار ارادتش به حضرت امام و رزمندگان اسلام، به شدّت تحت تأثیر قرار گرفته بودم، به یکی از همکارانم گفتم دنبال پیر زن برود و ببیند کجا زندگی می­کند.

وقتی همکارم برگشت از احوال او پرسیدم. ایشان گفت باید خودتان بیایید و اوضاع زندگی­اش را ببینید. با او راه افتادم. محل زندگی این پیرزن در دشت روم یاسوج (30 کیلومتری جاده­ی یاسوج گچساران) بود. شوهرش در جوانی دستش را شکسته بود که بعدها دستش سیاه می­شود و مجبور می­شوند آن را ببرند. این پیر زن پسری 16 ساله داشت. این پسر از بیماری کم خونی رنج می­برد و بعدها هم از دنیا رفت. عائله­ی این پیر زن تنها این فرزند بیمارش نبود، بلکه دخترش هم که طلاق گرفته بود با دو فرزند 8 و 10 ساله­اش نزد این پیر زن زندگی می­کردند. محل زندگی آنها تنها دو سیاه چادر محقر به اندازه­ی دو متر در دو متر بود که تنها سرپناهشان در برابر سرمای زمستان و گرمای تابستان بود. وقتی از مَمَرّ درآمد این پیر زن جویا شدم متوجه شدم با یک دستش جلو چادر عشایری را که به صورت فصلی به آنجا می­آیند، جاروب می­کند و با مختصر پولی که می­گیرد زندگی خود و افراد تحت تکفلش را می­گذراند. 

به شدّت تحت تأثیر قفر این پیر زن قرار گرفته بودیم و در صدد برآمدیم تا به هر نحوی که شده خانه­ای برایش بسازیم. روی همین اساس به همکارانم گفتم: «من حاضرم مصالح ساختمانی او را پرداخت کنم به شرطی که شما هم در خارج از وقت اداری و بدون حقوق، خانه­ای برای این خانم بسازید». همکارانم هم ـ که خود بومی آنجا بودند ـ پذیرفتند و با همّت آنها بحمد الله خانه­ای برای آن پیر زن ساختیم و با خیال راحت به شهر برگشتیم.

داستان دوم

همچنین ایشان نقل می­کردند که روزی در جلسه­ی شورای اداری استان کهکیلویه و بویر احمد بودیم که صحبت از فداکاری مردم به میان آمد. برادر جمشیدی که فرمانده­ سپاه استان بود گفت ما نمونه­های زیادی سراغ داریم و بعد خاطره­ای را اینگونه بیان کرد:

روزی برای جمع آوری کمک به جبهه­های حق علیه باطل به منطقه­ای از استان رفتیم. مردم با وجود محرومیت و مشکلات اقتصادی فراوانی که داشتند، با دل و جان کمک می­کردند. یک وقت چشممان به پیر زنی افتاد که اسبش را برای هدیه به جبهه­ها آورده بود. اطرافیانش می­گفتند این اسب تمام دارایی این پیر زن است و جز این اسب چیزی در این دنیا ندارد. پیر زن، با خبر شنیده بود که برای جمع آوری کمک به جبهه­ها آمده­اند، اسب را کنار چشمه برده و با دقت او شستشو می­دهد. بعد او را معطر به گلاب می­کند و به میان ما می­­آید تا هدیه­اش را بپذیریم. این خانم به اسبش می­گفت: تو نماینده­ی من در جبهه­ها هستی! کربلا رفتی سلام مرا به امام حسین برسان! و آنقدر گفت و گفت تا همه را منقلب کرد.

آری این دو داستان تنها قطره­ای از فداکاری و روح بزرگ ملت ایران است.

به راستی! خادمان انقلاب چه کسانی هستند؟

به راستی! انقلاب ما مدیون کیست؟

آیا آنان که به یمن انقلاب به همه جا رسیدند و ناسپاسی کردند؟!

آیا آنان که هر جا نشستند از خود و خدماتشان گفتند و چنان مغلطه آمیز گفتند و گفتند تا گمان کنیم، منجی واقعی انقلاب اینان بوده­اند؟!

آیا آنان که در تقابل عیش خود و رضایت خدا، آنچه برگزیدند جز دنیا نبود؟!

آیا آنان که همچون زبیر، بیعت با ولی زمانشان را شکستند و نازپرورده­های بی دردی همچون عبد الله بن زبیرها را بر مردم مسلط کردند؟!

آیا آنان که در تقابل میان عزیز دردانه­های فتنه­گر خود، و خون هزاران شهید، فرزندانشان را برگزیدند؟!

به راستی کدام یک از این گروه ها مالکان انقلابند؟ و کدام یک از این گروه­ها می­توانند خود را خادم انقلاب بداند؟!

اگر بخواهیم بگوییم این انقلاب مدیون کیست. می­توانیم بگوییم انقلاب مدیون امام خمینی و رهبر فرزانه­ی انقلاب و مردم بصیری است که خالصانه از جان و مال خود گذشتند تا انقلاب بماند و به لطف الهی هم خواهد ماند تا صبح دولت یار بدمد «ولو کَرِه المشرکون»!  

 لینک یادداشت در خبرگزاری «

لینک یادداست در باشگاه خبرنگاران «

 بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید

راه و رسم ولایت­ مداری

وجود مقدس قمربنی هاشم، بهترین نماد غیرت دینی و ولایت­مداری در محضر ولی زمان، امام حسین (علیه­ السلام) است. او سینه­ی خود را سپر می­کرد تا تیرهای زهر آگینی که به سوی امامش می­ آید، به جان خریدار شود. او غم و اندوه از چهره­ ی امامش می­ زدود و هر چه داشت در راه ولایت در طبق اخلاص می­ نهاد ...

این کلام را بهانه ­ای کردم تا سخنی کوتاه با برخی از مسئولین نظام داشته باشم. مسئولینی که پای سفره­ی ولایت فقیه نشسته­اند و تمام عزت و آبروی خود را از یُمن این سفره­ ی آسمانی دارند.

چندی پیش مقام معظم رهبری با ظرافت و لطافت زیبایی، به نمایندگان مجلس متذکر شدند که طرح سؤال از رئیس جهمور به صلاح نظام نیست و این کار باید کنار گذاشته شود. بعد از  سخنان رهبری هم عدّه­ ای از نمایندگان خود را مطیع

امر رهبری خواندند و موضوع طرح سؤال را منتفی دانستند.  

در این که این اطاعت­ پذیری کار خوبی بود، حرفی نیست، اما توجه

به نکته­ ی بسیار مهمی در این میان ضروری به نظر می­رسد.

همه­ ی ما با شیوه­ ی رفتاری رهبر معظم انقلاب در تذکر به مسئولین نظام آشنایی کامل داریم. می­دانیم که دعو ایشان بر این نیست که تذکر به مسئولین را در میان عموم مردم مطرح کنند. آن­چه که جای تأمل جدی دارد این است که مسئولین و نمایندگان، از نظر رهبری مطلع بودند و به خوبی می­دانستند که رهبری با چنین رفتارهایی موافق نیستند، اما در عین حال کار خود را به پیش بردند!

به راستی هدف این آقایان چیست که عوام فریبانه، چفیه­ ی ولایت­مداری بر دوش می­ اندازند؟!

نکته­ ی بسیار مهم آن است که برخی از این آقایان چندان نقیدی هم به ولایت و ولایت­مداری ندارند. آنان به عنوان «ولایت­مدرای» تنها به دیدی ابزاری نگریسته و آن را نردبانی برای پیشرفت و ترقّی خود می­بینند! این آقایان که همان «ساکتین» یا «مدافعین» تمام قد فتنه هستند نه تنها صحنه­ ی سیاست را عرصه­ ای  برای احیای شعائر دینی و خدمت ­رسانی به مردم نمی­ بینند، بلکه به آن به عنوان طعمه­ ای برای پیش­برد اهداف حزبی و شخصی خود می­نگرند.

بدون تعارف در ماجرای پیش آمده، رهبری از آبروی خود مایه گذاشت. ایشان از یک طرف می­دیدند که دامن زدن به موضوع «طرح سؤال از رئیس جهمور»، آن هم در شرایطی که بیش از چند ماه از اتمام این دولت باقی نماند، نه تنها فایده­ ی عملی ندارد، بلکه تبعات داخلی و خارجی آن، مشکلات کشور و مردم را بیش از پیش بیشتر و پیچیده­ تر می­کند. از طرفی دیگری هم می­دیدند که جلوگیری از «طرح سؤال علیه رئیس جمهور»، ـ آن هم در شرایط اقتصادی موجود ـ حرف و حدیث­های فراوانی را به همراه دارد که افراد فرصت­طلب به آن دامن می­زنند. رهبری معظم انقلاب که در راه راه­بری انقلاب شکوهمند اسلامی، همواره رضای خدا را بر کسب وجهه و آبروی شخصی مقدم می­کنند و اصولا گامی هم در جهت کسب وجهه­ ی شخصی بر نداشته ­اند، مصلحت اصلی نظام را بر وجهه­ ی شخصی خود مقدم می­کنند و با اخلاص و شجاعت در میان توده­ ی مردم طرح سؤال را از رئیس جهمور را بر خلاف مصلحت کشور می­دانند.

کاش این آقایان طراح سؤال قبل از علنی شدن نظر رهبری از آبروی خود مایه می­ گذاشتند و  از ادامه­ ی این کار صرف نظر می­کردند! کاش در ادعای ولایت­مداری خود صادق بودند و اجازه نمی­دادند تیرهای زهر آگین کینه­ توزان به سمت رهبری روانه شود! اما دریغ و درد که این­گونه نشد!  این آقایان کار خود را به پیش بردند تا این­که رهبری  مجبور شدند با این موضوع به صورت علنی مخالفت کنند. آن­ها هم که راهی جز پذیرش دستور صریح رهبری  فراروی خود نمی­ دیدند، از ادامه­ی کار صرف­ نظر کردند تا هم در میان مردم خود را «ولایت­مدار» جلوه دهند و هم بار سنگین مشکلات موجود کشور را به دوش رهبری رها کنند!

به راستی آن­ها که به سادگی رضایت می­دهند تیرهای زهر آگین به سوی رهبری روانه شود، «ولایت مدار» هستند، یا کسانی که بدون جوسازی و عوام فریبی «ولایت­مدارانه» رفتار می­ کنند و با ایستادن در مقابل رهبری تیرهای دشمن را به جان خریدار می­شوند تا با هزینه  کردن آبروی خود سعی دارند تا هر چند اندکی از بارهای سنیگین اداره­ ی کشور را از دوش این مرد بزرگ الهی بردارند؟!    

کلام آخر! به یاد داشته باشیم که عزّت از آن خداست. اوست که هر که را بخواهد به قله­ های عزت و سربلندی می­رساند و هر که را بخواهد در باتلاق­های ذلّت و سرافکندگی رها می­سازد! تنها عاملی که موجب شد ساقی عطشان کربلا اباالفضل العباس (علیه­ السلام) به بلندترین عزت و سربلندی راه یابد، اوج ادب و ولایت پذیری او بود. آن حضرت به همه­ ی ما می­ آ­موزند که تنها در سایه­ی «ولایت­مداری: و گذشت از خویشتن است که می­توان شایستگی صعود به قله­ های عزت را پیدا کرد. «إنَّ العِزَّه للهِ جَمیعاً تُعِزُّ مَن تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَن تَشاءُ».  

 بسم الله الرحمن الرحیم 

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

وقتی حضرت امیر (علیه­السلام) به شهر انبار رفتند مردم به دنبال آن حضرت دویدند؛ امّا آن حضرت مردم را از این کار نهی فرموده و فرمودند این کار را انجام ندهید.

 اشکال: حال با عنایت به این مطلب استقبال مردم از شخصیتهایی چون رهبری را چگونه توجیه می­کنید؟

در پاسخ به این سؤال ابتدا باید ببینیم انگیزه­ی مردم شهر انبار برای استقبال از حضرت امیر و دویدن پشت سر آن حضرت چه بوده است. جواب:

مردم انبار با توجه به ذهنیتی که از حکام و زمامداران طاغوت داشتند به استقبال حضرت رفتند. امّا ویژگیهای بد این نوع استقبال:

اوّلاً: زمامداران مردم را مجبور می­کردند که به آنها احترام بگذارند و اگر با عدم استقبال روبرو می­شدند آنها را جمعی یاغی و متمرد می­پنداشتند. لذا به گونه­ای کار را بر آنها سخت می­گرفتند.  

ثانیاً: مردم گمان می­کردند ملاک عزت و ذلت، پول و قدرت است؛ لذا در برابر حُکّام، خود را ذلیل می­پنداشتند و با دیدن آنها با حالتی ذلیلانه گردن خم می­کردند، چشمها را می­بستند و یا به دنبال مرکبشان می­دویدند.

حضرت علی (علیه السلام) به خوبی از انگیزه مردم آگاه بودند و به همین دلیل بود که آنها را از ادامه این کار منصرف کردند. حال اگر مردم به خاطر خدا و به خاطر اینکه به ولی خدا احترام گذاشته باشند به دنبال حضرت راه می افتادند دیگر آن حضرت مانع کار آنها نمی­شد. همانگونه که وقتی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) وارد مدینه شد مردم به استقبال آن حضرت رفتند و در پیش رو و پشت سر آن حضرت حرکت کردند و آن حضرت مردم را از این کار منع نکردند و نیز هنگامی که امام رضا (علیه السلام) از مدینه به سمت خراسان حرکت فرمودند در بسیاری از شهرها با استقبال مردم روبرو شدند و حتی در یک مورد هم گزارش نشده که مردم را از انجام این کار نهی کرده باشند.

با عنایت به این مطلب می­توان فهمید که ماهیت استقبال مردم از مسئولین نظام کاملا متفاوت است با ماهیت استقبال مردم شهر انبار از امام علی (علیه السلام) چرا که:

اوّلا: مردم از روی عشق و علاقه به استقبال مسئولین می­ روند و به هیچ وجه خود را مجبور به این کار نمی بینند.

ثانیا: در این استقبال هرگز خود را ذلیل و خوار نمی پندارند بلکه از روی قدرشناسی و ادای احترام به مسئولین این کار را انجام می دهند.

ثالثاً: این استقبال به خاطر تعظیم مظاهر زود گذر دنیایی نیست بلکه به خاطر تعظیم مقام ولایت است.

رابعاً: مردم با این استقبال قصد دارند هم قوت قلبی باشند برای مسئولین نظام تا با نیروی بیشتری به اسلام و مردم خدمت کنند و هم درسی عملی به مخالفین نظام جمهوری اسلامی و اسلام عزیز بدهند که گمان نکنند بین مردم و مسئولین فاصله افتاده و مردم از حکومت اسلامی فاصله گرفته اند.    

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه فرمایید.

انتخابات از زبان یک کودک نه ساله!

دیشب دیدم پسرم مشغول نوشتن مطلبی روی کاغذه. آخر شب که می­خواستم بخوابم کاغذ را برداشتم و مطالعه کردم. جالب بود ... از طرف مدرسه برگه­ای داده بودند که روش نوشته شده بود: « ای پدر و  مادر، امسال در انتخابات ...» ما بقی رو هم به عهده­ی دانش آموز گذاشته بودند تا تکمیل کنه. بدون دخل و تصرف مطالب نوشته شده را تو وبلاگ می­گذارم تا شما هم مطالعه بفرمایید:   

ای پدر  و مادر، امسال در انتخابات … حتما شرکت کنید. مااگرخواستیم به کسی رأی بدیم باید از او شناخت کامل داشته باشیم و درباره­ی او تحقیق و پرسو جو کنیم و بدانیم که آیا شایستگی در مجلس شورای اسلامی را دارد یا نه. ما به گفته­ی رهبر عزیزمان باید در صندوق­های رأی حاضر شویم تا گفته­ی رهبر زیر پا نماند. ما هم به گفته­ی رهبر عزیزمان رأی می­دهیم. ما اوّل نمی­دانستیم به کی رأی بدیم یک روز پدرم رفت نماز جمعه وقتی برگشت دیدم که دست­هایش پر از کاغذ است . از او پرسیدم این کاغذها چیست؟ پدرم پاسخ داد پسرم این کاغذها اعلامیه است که هر کس نمی­دانه به چه کسی رأی بدهد به یک کدام از این­ها رأی بدهد. خداحافظ در صندوق­های رأی شما را می­بینیم.

                           نام و نام خانوادگی: محمد باقر نباتی                   

نام آموزشگاه: شهید علایی/ ناحیه­ی دو ـ اصفهان

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.        

منافقین واقعی چه کسانی هستند؟

همانگونه که ایمان دارای مراتبی است، کفر و شرک هم دارای مراتبی هستند. مراتبی از شرک، به شرک جلی، و مراتبی از آن هم به شرک خفی معروف است. از طرفی شخص منافق از آن جهت منافق نامیده می­شود که در ناحیه­ی عقیده یا اعمال خود، با دو چهره­ی متفاوت رفتار می­کند. وقتی به درون منافق می­نگریم به این نکته­ی ظرف می­رسیم که منافق همان کافر و مشرک است، منتهی برخلاف کافر و مشرک، که عقیده­ی خود را به زبان جاری می­سازند، سعی در کتمان عقیده­ی خود دارد. هنگامی که در جمع مؤمنین است خود را مؤمن و هنگامی که در جمع هم کیشان خود قرار می­گیرد، خود را همراه آنان معرفی می­کند.

روی همین اساس است که وقتی منافق نقاب از چهره­ی خود برداشت و توده­ی مردم پی به ماهیت پلید او بردند، دیگر نمی­توان به او منافق گفت.  (هر چند که می­شود مجازا و به اعتبار گذشته، باز هم صفت منافق را در مورد او به کار برد.)

ضرورت شناخت منافق از غیر منافق

یکی از ارکان بصیرت آن است که بتوانیم منافقین واقعی را بشناسیم تا ضمن شناساندن آنها به دیگران، مراقب گفتار و رفتار آنها باشیم. امروزه شناخت «مجاهدین خلق» به عنوان منافق بصیرت چندانی نمی­طلبد، همانگونه که منافق دانستن سران اصلی فتنه­ی سال 88 هم تیز بینی خاصی لازم ندارد. در زمان حاضر منافقانی وجود دارند که سعی در خوش خدمتی به سران فتنه دارند؛ اما در عین حال خود را مطیع رهبری و ملتزم به ولایت مطلقه­ی فقیه می­دانند! این تازه منافقین، امید اصلی دشمنان انقلاب و رهبری، و دغدغه­ی اصلی مدافعان حریم انقلاب ولایت هستند. هر چند که این افراد سعی دارند چراغ خاموش حرکت کنند، اما شناخت آنها برای اهل دقّت و بصیرت چندان هم معادله­ی پیچیده­ای نیست، همانگونه که نفاق سران فتنه­ی سال 88 از قبل از انتخابات دور دهم ریاست جمهوری برای آنها چون روز روشن بود.   

برخی از روشهای شناخت تازه منافقین جامعه

1.    امیرالمؤمنین (علیه­السلام) می­فرمایند: ویژگی فتنه­ها این است که وقتی رو می­کنند، حق را شبیه به باطل می­کند؛ اما وقتی پشت به رفتن می­کند آگاه می­سازند. «إِنَّ الْفِتَنَ إِذَا أَقْبَلَتْ شَبَّهَتْ وَ إِذَا أَدْبَرَتْ نَبَّهَت»‏.[1] وقتی ابر­های فتنه در جامعه گسترده شد و راه حق از باطل مشتبه شد، منافق نقاب از چهره­ی خود کنار می­زند تا بلکه بتواند از مقبولیت گذشته­ی خود استفاده کند و مسیر جامعه را به سوی راهی که خود می­پسندد منحرف سازد. نگاهی به عملکرد و موضع­گیریهای شخصیتها در زمان فتنه بهترین معیار برای شناخت منافق از غیر منافق است.

2.    امیرالمؤمنین (علیه­السلام)­ بعد از فتنه­ی نهروان، به کرات از فتنه­ها، خصوصیات آنها و راههای نجات از آن می­گفتند. هدف آن حضرت از بیان این خطبه­ها؛ اولاً حساس کردن مردم نسبت به اصل وجود فتنه بود، ثانیا بیان معیارها و ملاکهایی برای شناخت فتنه و نجات از آنها. رهبر فرزانه­ی انقلاب هم با الهام از ملاکهای امیرالمؤمنین (علیه­السلام)­ و تطبیق آن ملاکها با فتنه­های روز، همواره روشنگریهای خاصی در مورد جریان فتنه دارند. بیانات رهبری به منزله­ی معیاری جهت شناخت حق از باطل در جامعه­ی ما محسوب می­شود. شناخت این معیارها کمک شایسته­ای جهت شناخت اهل حق و باطل ایفا می­کند: امیرالمؤمنین (علیه­السلام) می­فرمایند: ابتدا حق را بشناسید تا بتوانید ـ با تطبیق دادن افراد با حق ـ اهل حق را بشناسید، «لَا یُعْرَفُ الْحَقُّ بِالرِّجَالِ اعْرِفِ الْحَقَّ تَعْرِفْ أَهْلَه‏».[2]

3.    در زمان رسول اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) منافقین جامعه، به دلایل مختلفی از مخالفت علنی با پیامبر اکرم امتناع می­ورزیدند، اما به خاطر کینه­ای که از اسلام و شخص پیامبر اکرم داشتند، نیشهای زهر آگین کلام خود را متوجه یاران اصلی پیامبر و علی الخصوص امیرالمؤمنین علی (علیه­السلام) می­کردند. روی همین اساس بود که پیامبر اکرم معیار اصلی برای شناخت منافق از مؤمن را حبّ و بغض علی (علیه­السلام) معرفی می­فرمودند ـ هر چند که منافق بودن دشمنان علی (علیه­السلام) علل دیگری هم دارد ـ . روزی امیرالمؤمنین (علیه­السلام) بالای منبر فرمودند: پیامبراکرم به من فرمودند که دوست نمی­دارد تو را مگر مؤمن و بغض تو را به دل راه نمی­دهد مگر منافق. «إِنَّهُ لَعَهِدَ النَّبِیُّ إِلَیَّ أَنَّهُ لَا یُحِبُّکَ إِلَّا مُؤْمِنٌ وَ لَا یُبْغِضُکَ إِلَّا مُنَافِقٌ».[3] در زمان حاضر هم منافقین جرأت مخالفت علنی با رهبر انقلاب را ندارند، امّا همواره نسبت به دوستان و مدافعان واقعی رهبری کینه توزی می­کنند. پس امروزه مدافعان رهبر و کسانی که از آبروی خود مایه می­گذارند تا از رهبر و انقلاب دفاع کنند، معیار خوبی برای شناخت مؤمن از منافق هستند.  

 www.yazdfarda.com/news/28417.html

   پی نوشتها

حجت الاسلام فقیهی اصفهانی از اساتید حوزه علمیه قم  : یکی از رفقا ما به نام آقای رجالی ، که خیلی رفت و آمد داشت از قدیم با حضرت آیت الله بهجت و درس ایشان را خیلی شرکت می کرد و خیلی آدم با صفا و سالم و خوبی است، ایشان چند مورد از ایشان را برای ما نقل می کرد .

یکی اینکه می گفت ، آیت الله بهجت ، به این راحتی هر کسی را راه نمی دادند برای ملاقات ، آن هم برای ملاقات های طولانی و این حرف ها .

ولی آیت الله خامنه ای مرتب خدمت آیت الله بهجت می رسیدند و این ها یک رابطه صمیمی داشتند . زیاد و به طور مخفیانه آقا می آمدند قم و می رفتند خدمت آیت الله بهجت .

یکی از زمان هایی که ایشان می گفت زمان ملاقات این دو بزرگوار بوده است ، سحر بود دو ساعت مانده به اذان صبح . ایشان می گفت که آیت الله خامنه ای گاهی سحر می آمدند . در آن موقعیت حساس می آمدند خدمت آیت الله بهجت و می رفتند . خوب این نشانه علاقه شدید آیت الله بهجت به مقام معظم رهبری است که در این موقع شب و سحر آقا را می خواستند و با هم بودند و صحبت می کردند .

بعد باز ایشان می گفتند چند سال پیش که آیت الله خامنه ای یک هفته ای تشریف آوردند قم ، جمعیت زیادی برای استقبال آمده بودند در خیابان ها .

آیت الله بهجت هم آمدند جزء جمعیت استقبال کنندگان . حالا یک مرجعی در سن حدود نود سال ! ایشان هم آمدند در جمع استقبال کنندگان آیت الله خامنه ای . ایشان می گفت که یک شخصی به ایشان گفت که حاج آقا شما با این سن و سال آمدید وسط این جمعیت استقبال کنندگان ؟

آیت الله بهجت فرمودند : " اگر مردم می دانستند که استقبال این سید چقدر ثواب دارد هیچ کس در خانه نمی نشست " .

این تعبیر خیلی زیباست که اگر مردم می دانستند استقبال این سید چقدر ثواب دارد هیچ کس تو خانه نمی نشست .

حاج آقا صدیقی هم که خوب تو مراسم آیت الله بهجت نقل کردند که چقدر آقا برای سلامتی آیت الله خامنه ای نذر می کردند و گوسفند نذر می کردند و کارهایی انجام می دادند . خوب این باز نشانه شدت علاقه بود به آقا .

بعد چیزی که نقل کردند این که شش ماه قبل از فوت آیت الله بهجت ایشان فرموده بودند که : " آقا را بگویید بیایند اینجا با ایشان کار دارم " .

آقا را خواسته بودند و آیت الله خامنه ای آمده بودن این جا قم . صحبت هایی با هم داشتند از جمله آیت الله بهجت فرموده بودند : " خطری به سمت شما دارد می آید و من این خطر را احساس می کنم و من آن چه باید برای شما انجام بدهم ، برای سلامتی شما انجام داده ام (حالا نذر باشد یا هر چیز دیگر) " .

و فرموده بودند : " خودتان هم هر کاری می توانید انجام بدهید " .

البته کاملش را حاج آقای صدیقی روی منبر نگفتند .

ولی بعدها یکی از دفتری های آیت الله بهجت  که اطلاع داشتند و کامل تر گفتند .

گفتند چند روزی گذشت و باز دوباره حضرت آیت الله بهجت گفتند که : " آیت الله خامنه ای را بگویید یک نفر بفرستند من با ایشان کار دارم " . حاج آقا محمدی گلپایگانی را آیت الله خامنه ای فرستادند پیش آیت الله بهجت .

آیت الله بهجت دومرتبه تأکید کردند: "  که من برای سلامتی شما هرکاری می توانستم انجام دادم . خودتان هم یک کاری انجام بدهید " . برای بار دوم بعد از چند روز این تأکید را آیت الله بهجت داشتند که به واسطه آقای محمدی گلپایگانی به آقا خبرش رسید و خود آیت الله خامنه ای هم هرکاری باید انجام بدهند انجام داده بودند .

آقا زاده آیت الله بهجت نیز می گفت که یک موقعی آیت الله خامنه ای تشریف آوردند قم ، بعد آیت الله بهجت فرمودند : " همه از اطاق بروند بیرون " . حالا هر کس می آمد ملاقات آیت الله بهجت ، پسر آقا و بعضی های دیگر هم حضور داشتند .

بعد می گفت : یک موقعی آیت الله خامنه ای که آمدند ، آیت الله بهجت فرمودند : " هیچ کسی نماند ، همه بروند بیرون من با آقا حرف خصوصی دارم " و بعد تا مدتی با هم بودند و به طور خصوصی و ما همه رفته بودیم بیرون از اطاق ، این قدر با هم صمیمی بودند .

والسلام

دانلود فایل صوتی : 3.46 MB

به نقل از سایت خبری رجا نیوز