وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم 

اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها و  السر المستودع فیها

بعدد ما احاط به علمک

رونمایی از سایت :::هم اندیشی دینی::: به مناسبت تولد حضرت صدیقه ی طاهره فاطمه ی زهرا (سلام الله علیها)‌

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

 تحلیلی بر برائت از «جبت» و «طاغوت» (قسمت چهارم)

جهت قضاوت صحیح و جامع در رابطه با این مطلب، مطالعه ی قسمت های گذشته هم لازم است. 

هر چند که لعن و سبّ دشمنان دین خداوند در جای خود امری ستودنی است، اما آن­چه از آیات قرآن و روایات اهل بیت (علیهم­السلام) برمی­آید این است که لعن و سب علنی در صورتی که موجب مفسده باشد کار ناپسند و قبیحی به شمار می­رود 

خدا و اولیای او، در معرض دشنام جاهلان!

خداوند متعال در قرآن کریم می­فرماید: «وَ لا تَسُبُّوا الَّذینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ کَذلِکَ زَیَّنَّا لِکُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلى‏ رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَیُنَبِّئُهُمْ بِما کانُوا یَعْمَلُون؛‏(به معبود) کسانى که غیر خدا را مى‏خوانند دشنام ندهید، مبادا آن­ها (نیز) از روى (ظلم و) جهل، خدا را دشنام دهند! این­چنین براى هر امّتى عملشان را زینت دادیم سپس بازگشت همه آنان به سوى پروردگارشان است و آن­ها را از آن­چه عمل مى‏کردند، آگاه مى‏سازد (و پاداش و کیفر مى‏دهد)».[1]

  در تفسیر تبیان آمده است که گروهی از مسلمان­ها خدایان و بت­های مشرکان را دشنام می­دادند. ابوجهل گفت: ای محمد! یا دشنام به معبودهای ما را ترک می­کنی و یا این­که ما هم معبود تو را دشنام خواهیم داد. در این جا بود که این آیه­ی شریفه نازل شد.

در روایتی از امام صادق (علیه­السلام) آمده است که اگر سبّ مؤمنین موجب تحریک دیگران شود و در نتیجه آن­ها هم خداوند را دشنام دهند، چنین افرادی بدون این­که خود بفهمند، دچار شرک خفی شده­اند. [2] در روایت دیگری هم آمده است که دشنام دادن به ولی خدا، همانند دشنام دادن به خدای متعال است. یعنی لعن و سبّ نباید به گونه­ای باشد که تحریک کننده­ی افراد جاهل و نادان، در دشنان دادن به اولیای الهی باشد؛ «مَنْ سَبَّ وَلِیَّ اللَّهِ فَقَدْ سَبَّ اللَّهَ». [3] در اصول کافی شخصی که خدا واولیای الهی را در معرض دشنام قرار می­دهد، از ظالم­ترین افراد معرفی شده است. امام صادق (علیه­السلام) می­فرماید: «برحذر باشید از دشنام دادن به دشمنان خدا، در هر جایی که صدای شما را بشنوند، تا مبادا آنان از روی عداوت و نادانی به خداوند دشنام دهند. برای شما شایسته است که کیفیت و محدوده­ی­ سبّ آن­ها به خاطر خدا را بیاموزید. همانا کسی که اولیای الهی را دشنام دهد، کارش به دشنام خداوند کشیده می­شود. نزد خداوند چه کسی ظالم­تر است از شخصی که خدا و اولیای او را در معرض دشنام قرار دهد. پس آرمش و سکون داشته باشید و شتاب­زده عمل نکنید. مطیع امر خداوند باشید و لا حول و لا قوه الا بالله؛... وَ مَنْ أظْلَمُ عِنْدَ اللَّهِ مِمَّنِ اسْتَسَبَّ لِلَّهِ وَ لِأوْلِیَاءِ اللَّه ...»[4]‏

در روایت مهمی امام صادق (علیه­السلام) چنین شخصی را مورد لعن خود قرار دادند. مرحوم شیخ صدوق می­گوید: به امام صادق (علیه­السلام) عرض کردند: «إِنَّا نَرَى فِی الْمَسْجِدِ رَجُلًا یُعْلِنُ بِسَبِّ أعْدَائِکُمْ وَ یَسُمّیهِمْ فَقَالَ (علیه­السلام): مَا لَهُ لَعَنَهُ اللَّهُ تَعَرَّضَ بِنَا…؛ما در مسجد شخصی را دیدیم که آشکارا و با بردن نام، دشمنان شما را سبّ می­کرد. امام (با ناراحتی) فرمودند: چیست بر او؟! خداوند لعنتش کند که به ما تعرّض کرد! (یعنی: این شخص با این عمل چه چیز بدست می­آورد، غیر از این که باعث شود آن­ها هم مقابله به مثل کرده و ما را لعن کنند؟!).» [5]

امام باقر (علیه­السلام) می­فرماید: خداوند به موسی (علیه­السلام) چنین فرمود: «سرّ پنهان مرا در نهان خود کتمان کن و با دشمنان من و خودت آشکارا مدارا کن.» آن­گاه فرمود: «وَ لَا تَسْتَسِبَّ لِی عِنْدَهُمْ بِإِظْهَارِکَ مَکْنُونَ سِرِّی فَتَشْرَکَ عَدُوِّی وَ عَدُوَّکَ فِی سَبِّی؛با علنی کردن اسرارم، مرا در معرض دشنام دشمنان من و خودت قرار مده؛ چرا که در غیر این صورت، تو هم شریک آن­ها در این سبّ شده­ای!»[6]

بسته شدن راه هدایت! 

 گاهی اوقات «سبّ» و «لعن» موجب می­شود تا در جامعه فضایی هیجانی و غیر منطقی ایجاد شود و در جریان این فضای هیجانی، افراد غافل و مستضعف نتوانند راه صحیح از باطل را تشخیص دهند و همچنان در ظلمت و جهالت گذشته­ی خود باقی مانند. در چنین فضایی راه هدایت به روی گمراهان بسته خواهد شد، و نمی توان کسی را به سوی مکتب اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) و اسلام ناب دعوت نمود. در این صورت هم اصرار بر لعن و سبّ علنی، کار صحیحی نیست و عاملان این کار مسئولیت عواقب آن را هم بر دوش خواهند کشید.

حُجر بن عُدی و عمرو بن حَمِق، در میان مردم از اهل شام برائت جسته و آن­ها را لعن می­کردند. امیرالمؤمین (علیه­السلام) به دنبال آن­ها فرستادند و دستور دادند که از کارشان دست برداند! آن دو نزد حضرت آمدند و عرض کردند: یا امیرالمؤمنین! آیا ما بر حق نیستیم؟ حضرت فرمودند: بله. عرض کردند: آیا آن­ها بر باطل نیستند؟ حضرت فرمودند: بله. آن دو عرض کردند با این حال چرا ما را از این کار منع می­کنید. حضرت فرمودند: برای شما نمی­پسندم که لعن کننده و دشنام دهنده باشید و در جمع مردم حاضر شده، از دیگران برائت جویید! «کَرِهْتُ لَکُمْ أَنْ تَکُونُوا لَعَّانِینَ شَتَّامِینَ یَشْهَدُونَ وَ یَتَبَرَّءُون‏» البته اگر می­خواهید زشتی­های آن­ها را توصیف کنید، از اوصاف و اعمال آن­ها برای مردم بگویید. این کار بهترین گفتار و رساترین روش در اقامه­ی دلیل و حجت است. به جای این­که آن­ها را لعن کنید و از آن­ها برائت جویید، این­گونه بگویید: «خداوندا! خون­های ما و آن­ها را حفظ کن. میان ما و آن­ها صلح و دوستی ایجاد کن. آن­ها را از گمراهی­شان هدایت کن تا این­که جاهلان آن­ها حق را بشناسند و از سرکشی و دشمنی باز گردند. آنان که اصرار بر این سرکشی و دشمنی آن دارند». این کار نزد من دوست­داشتنی­تر و بهتر است. آن دو گفتند: «یا امیرالمؤمنین موعظه­ات را پذیرفتیم و با ادب شما مؤدّب شدیم».[7]

آبی، بر آسیاب دشمن!

دشمنان تشیع در تلاش هستند تا شیعیان را خارج از زمره­ی جامعه­ی مسلمین معرفی و آن­ها را آماج تهمت­های ناجوان­مردانه­ی خود قرار دهند. روی همین حساب امام صادق (علیه­السلام) در مقام دفع چنین توطئه­هایی می­فرماید: «کسی که پشت سر اهل سنّت و در صف اوّل جماعت آن­ها نماز بخواند، همانند آن است که پشت سر رسول خدا نماز خوانده باشد؛مَنْ‏ صَلَّى‏ مَعَهُمْ‏ فِی الصَّفِّ الْأَوَّلِ کَانَ کَمَنْ صَلَّى خَلْفَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی­الله­علیه­وآله)».[8] چنین نمازی موجب حفظ وحدت جامعه­ی مسلمین و عامل خنثی شدن توطئه­ی مکّاران و دغل­بازان در رابطه شیعیان است. وقتی شیعیان در صف اوّل جماعت آنان حضور پیدا کنند، دیگر تکفیری­ها و معاندان نمی­توانند با جوسازی­های منفی شیعیان را افرادی بی­نماز و به دور از جامعه­ی مسلمین معرفی کنند. و دیگر نمی­توانند بهانه­ای برای قتل عام شیعیان پیدا کنند!

لعن و سبّ علنی که به گوش مخالفین برسد، امری است که بیش از هر چیز موجب خشنودی دشمنان تشیع و بهانه­ای برای تکفیر و کشتار شیعیان بی­دفاع به دست آن جلادان از خدا بی­خبر است. از طرفی در چنین جوّ ملتهبی، نیرو و توان مسلین به جای آن­که صرف گسترش و پیشرفت اسلام شود و به جای آن­که در مسیر مبارزه با دشمن مشترک به کار گرفته شود، صرف کشمکش­های داخلی و فرقه­ای می­شود، کشمکشی که تنها غیر مسلمانان و مخصوصا یهودیان را خشنود می­سازد.  

والسَّلامُ علی مَن اتَّبَعَ الهُدی

 .«««مطلب قبلی     »مطلب اوّل« 

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید

بررسی سندی و متنی زیارت عاشورا

جمع بندی نهایی از تمام مباحث کتاب

1 ـ زیارت عاشورا زیارتی است که با چهار و بلکه پنج سند از دو امام معصوم (علیهما­السلام) نقل شده است. یک سند «مصباح»، قطعاً صحیح بود. یک سند دیگر «مصباح» هم، اگر صحیحه نباشد حسنه است. دو سند دیگر «کامل الزیارات» هم به نحوی قابل تصحیح بود و حداقل به قول ابن غضائری، شاهد و مؤید برای اسناد دیگر بود.

2 ـ زیارت عاشورا زیارتی است که در کتاب شریف «کامل الزیارات» تألیف جعفر بن محمد بن قولویه آمده است. او کسی است که، نجاشی درباره­اش می­گوید: «کل ما یوصف به الناس من جمیل و ثقة و فقه فهو فوقه، [و] له کتب حسان.»[1]  

خود جناب ابن قولویه هم در مقدمه­ی کتابش می­فرماید: «و لا أخرجتُ فیه حدیثاً روی عن الشِّذاد من الرّجال...». [2]

3 ـ زیارت عاشورا زیارتی که آن را شیخ طوسی با آن هم مقام و عظمت در دو کتاب «مصباح کبیر» و «مصباح صغیر» آورده است. کتابی است که علامه­ی طهرانی در الذریعة[3] درباره­اش می­فرماید: «و المصباح هذا من أجلّ الکتب فی الأعمال و الأدعیة و قُدوَتِها و منه اقتبس کثیر من الکتب الباب فهو أصلها ...»[4] کتابی است که شیخ طوسی آن را بعد از «مبسوط» و «نهایة» و «خلاف» و «الجمل و العقود» و طبیعتاً بعد از «تهذیب» و «استبصار»، نگاشته است. در زمانی این کتاب را تدوین کرده است که در اوج قلّه­ی فقاهت و درایت و حدیث شناسی بوده است.

4 ـ زیارت عاشورا زیارتی است که به قول فقیه و رجالی دقیق و ضبط سند، آیت الله حاج سید موسی زنجانی دامت برکاته، تأییدات غیبیه­ای به طرق معتبره و امور آن وارد است که به تنهایی دلیل بر اعتبار این زیارت است.

توجه: آشنایان با این بزرگوار می­دانند که ایشان چه دقت خاصی در نقل حکایات، ذکر اسناد وقایع و حوادث دارند.

5 ـ با تطبیقی که با قرآن و حدیث به عمل آمد، روشن شد که مضمون اصلی زیارت عاشورا، در زیارات و روایات صحیحه و معتبره­ای وارد شده و به جرأت می­توان گفت زیارت عاشورا، زیارتی است که مضمون آن متواتر معنوی است.

6 ـ زیارت عاشورا زیارتی است که بزرگترین علمای شیعه نه تنها در روز عاشورا، بلکه همواره به آن مداومت داشته­اند. علمایی مثل «شیخ اعظم انصاری» که هر روز این زیارت را با «صد لعن» در حرم امیرالمؤمنین (علیه­السلام) می­خوانده است.[5] علامه­ی بی­نظیر، نادره­ی دوران، مرحوم «حاج شیخ محمد حسین اصفهانی» که از خداوند خواسته بود هنگام خواندن زیارت عاشورا جان دهد و به مقصود خود هم رسید.[6] همچنین خواندن این زیارت را «میرزا محمد تقی» معروف به «میرزای کوچک» در شدائد سفارش کرده است و قصه­ی وبا در سامراء به طرق معتبره مختلفه مشهور است. [7]

از شیخنا الاستاد آیت الله وحید (أدام­الله­عمره­الشریف) شنیدم میرزا محمد تقی کسی بود که اگر او و میرزای بزرگ و شیخ انصاری بر فتوایی جمع می­شدند، برخی از اعیان قوم، جرأت فتوی دادن بر خلاف فتوای آن­ها را نداشته و بر طبق فتوای آن­ها، فتوی می­دادند.

از دیگر بزرگانی که دعوت به خواندن زیارت می­کرده­اند، می­توان «حاج شیخ زین­العابدین مازندرانی»، «علامه­ی امینی»، «حاج ملا فتح علی سلطان آبادی»، «حاج شیخ عبد الکریم حائری»، «شیخ صدرا بادکوبه­ای»، «حاج شیخ عبد النبی اراکی» و «سید محمد حجّت کوه کمره­ای» را هم نام برد.

7 ـ زیارت عاشورا زیارتی است که بعد از آن دو کتاب اصلی ـ یعنی مصباح و کامل الزیارات ـ در اکثر کتب ادعیه و زیارت بعد، که توسط بزرگان شیعه مثل «شهید اوّل»، «کفعمی»، «سیّد ابن طاووس»، «علامه­ی مجلسی»، «علامه­ی بحرانی»، «میرزا حسین نوری»، «حاج شیخ عباس قمی» و… تألیف شده، وجود دارد. 

»»دانلود فایل کتاب بررسی سندی و متنی زیارت عاشورا««

پی نوشتها:

 ..

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

سیره­ی نبوی در قرآن کریم (1)

1)       بشارت به پیامبر اکرم

حضرت عیسی (علیه­السلام) در مورد پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) می­فرماید: «مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْراةِ و مُبَشِّراً بِرَسُولٍ یَأْتی‏ مِنْ بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَد؛ تصدیق‏کننده کتابى که قبل از من فرستاده شده [تورات‏] مى‏باشم، بشارت‏می­دهم به رسولى که بعد از من مى‏آید و نام او احمد است!»

بشارت، زمانی معنا می­دهد که پیامبر بعدی مطلب تازه­ای برای مردم به ارمغان آورد و فضیلت بیشتری از پیامبر قبلی داشته باشد. اگر پیامبر خاتم در سطع انبیای گذشته بود اوّلا نیازی به آمدن او نبود و ثانیا مجالی هم برای بشارت وجود نداشت. از این مطلب روشن می­شود که پیامبر خاتم از حضرت عیسی افضل بوده و کتابش هم بر تورات برتری دارد.   

2)       سیطره­ی علمی پیامبر اکرم

خداوند متعال، قرآن کریم را «مُهَیمن» بر کتب انبیای پیشین قرار داده و می­فرماید: «قرآن بر سایر کتاب­ها سیطره دارد»، پس ره­آورد رسول خاتم بالاتر از کتاب­های انبیای گذشته است. از طرفی مقام و شخصیت معنوی هر پیامبری در کتاب آسمانی او تجلّی می­کند. مقام موسای کلیم در حدّ تورات، مقام عیسای مسیح در حدّ انجیل، و مقام سایر انبیا هم در حدّ کتب و صُحُف آسمانی آن­ها ظهور کرده است. مقام و شخصیت پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) هم در کتاب قرآن تجلّی کرده است، کتابی که کتاب­های انبیای گذشته زیر سیطره­ی آن قرار دارد. وقتی سیطره و برتری قرآن کریم بر سایر کتاب­ها ثابت شد، سیطره و برتری نبی خاتم هم بر سایر انبیا ثابت می­شود.

منظور از این سیطره، سیطره­ی مادی نیست، چرا که انبیای الهی همگی با یکدیگر برادر هستند «الأنْبِیَاءُإِخْوَةٌ»، بلکه منظور، سیطره­ و نفوذ علمی است. در قرآن کریم آمده است: «وَ أَنْزَلْنا إِلَیْکَ الْکِتابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیْهِ مِنَ الْکِتابِ وَ مُهَیْمِناً عَلَیْه‏؛و این کتاب [قرآن‏] را به حق بر تو نازل کردیم، در حالى که کتُب پیشین را تصدیق مى‏کند، و حافظ و نگاه­بان آن­ها است». قرآن کریم بر سایر کتاب­های آسمانی نفوذ علمی داشته و تحریف آن­ها را تصحیح می­کند، به طوری که موارد تحریف شده­ی آن­ها را پس از عرضه­ی بر قرآن به خوبی می­توان تشخیص داد و اصلاح کرد. 

پی نوشتها:    . سوره­ی صف، آیه­ی6.      . سوره­ی مائده، آیه­ی48.

   هفته ی پیش مشهدی سید حسینی که پیر مردی خیاط و متدین بود در اصفهان از دنیا رفت.  

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

پیر مرد خیاط دو سال قبل نزد آیت الله مظاهری رفت و از بد حسابی عده ی خاصی شکایت کرد. آن مرد گفت: آقا ! برای عده ای لباس درست می کنم ولی پول نمی دهند. آیت الله فرمودند: چند ساله که خیاطی ؟ گفت:  حدود 47 سال. آیت الله فرمودند: عیبی نداره ، دو سه سال دیگه هم صبر کن!  

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

خاطره ای از یک ازدواج آنچنانی

برخلاف حجب و حیایی که خودش داشت همسرش آنقدر بی­یا بود که کلانتری محله و کلانتری­های اطراف به خوبی او را می­شناختند و حناش هم دیگه پیش اونا رنگی نداشت. اخه هر از گاهی شبانه از خانه بیرون می­زد و مأمور می­آورد خانه تا شوهرش را دستگیر کنند. بعد معلول می­شد که مرد بی­چاره تقصیری نداشته و خانم بی حیا تشریف دارن.

 اما حکایت خواستگاری!

جوان مشرف می­شه حرم امام رضا (علیه­السلام) . خودمونیم هر جوان مجردی که حرم حضرت مشرف می­شه حتما یکی از خواسته­ هاش یک ازدواج خوب و موفقه.

خلاصه بعد از عرض حاجت در حال بیرون رفتن از حرم می­ره. اما غافل از این که مادر و دختری در کمین سادگی او تشستند. همین که جوان خارج شد، مادر و دختر سراغ دختر رفتند و مادر شروع به صحبت کرد

امام رضا دیشب به خواب ما آمد و به من گفت جوانی در فلان موقع از فلان در خارج می­شود. این جوان، تقاضای ازدواج دارد. حاجتش را اجابت کن و دخترش را به او بده...

جوان به محض شنیدن این مطلب ، عقل از سرش پرید و غافل از حیله­گری خانم همان موقع و بدون مشورت با والدین رفتند محضر و با دختر عقد دائم خواندند. . .

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

خاطره ای جالب از یک دوست

امروز یکی از دوستان نقل می­کرد:

جوانی بود که به صورت افراطی و غیر معقول مقید به استخاره بود. حتی برای آب خوردن هم استخاره می­کرد. عقل و منطق و مشاوره را هم قبول نداشت.

حالا داستان ازدواج این جوان را هم بشنویم: جوان 26 ساله تصمیم گرفت دختر خانمی را به همسری انتخاب کند. استخاره خوب آمده بود و خانواده­ی دختر هم کاملا راضی بودند.

هر چه اطرافیان گفتند این دختر به دردت نمی­خورد، اهمیتی نمی­داد و حتی حاظر نبود به حرفهای آن­ها گوش بدهد.

جوان 26 ساله با دختر خانم 15 ساله زندگی را شروع کردند. جوان، همسر می­خواست و دختر، هم­بازی! هر وقت وارد خانه می­شد همسرش را یا در حال تماشای برنامه کودک می­دید و یا مشغول عروسک بازی. بعد از تمام شدن این دو کار هم می­رفت حیاط مشغول لی لی بازی می­شد.

جوان ساده لوح وقتی فهمید چه اشتباه بزرگی کرده سراغ دوستان رفت تا با آن­ها مشورت کند. دوستانش هم تنها راه نجاتش را در طلاق می­دیدند. خلاصه با توافق خانواده­ی دختر طلاق گرفتند و حتی مادر خانم از جوان معذرت خواهی کرد و برای جبران این شکست، دختر خوبی را در فامیل معرفی کرد.

جوان که سرش به سنگ خورده بود، استخاره را کنار گذاشت و با تحقیق و مشورت پذیرفت که با دختر خانم ازدواج کند.

روز عروسی که روی عروس و دامام نقل می­ریختند. عروس خانم دستم را گرفت و یواشکی گفت: فلانی ببین کی داره نقل­ها رو جمع می­کنه؟! نگاه کردم دیدم همسر سابقم قاطی بچه­ها داره نقل جمع می­کنه!!!

نکته

استخاره به معنای بسته شدن راه عقل و مشورت نیست. استخاره برای رفع تحیر است. یعنی در تصمیم گیری های زندگی وقتی با فکر و مشورت به جایی نمی رسید می توانید به عنون اخرین راه متوسل به استخاره شوید.

 به نام او که دل دیوانه ی اوست   قلوب عاشقان پروانه ی اوست

السلام علیکِ یا مولاتی یا فاطمه الزهـــــــراء

و علی الإمام الرئوف ، علی بن موسی الرضا  

دست من و عنایت و لطف و عَطای فاطمه     قلب من و محبت و مِهر و ولای فاطمه

طبع  من و قصیده­ی مدح و ثنای فاطمه      جرم من و شفاعت روز جزای فاطمه

گر به زمین زند مرا ، گر به سَما برد مرا           درد اگر عطا کند تا به بلا کشد مرا

پای برون نمی نهم از سر کوی فاطمه         وا نشود  لبم مگر به گفتگوی فاطمه 

به یاد دختر دو ساله ام زینب!

درتاریخ 8/8/88 شب میلاد امام رضا (علیه­السلام) پر کشید و رفت، اما بعد از شش ماه

دربامداد 8/2/89مصادف با شام شهادت صدیقه ی کبری فاطمه ی زهرا(سلام­الله­علیها)

« پیکر بی جانش به دستمان رسید » 

در شب تولد امام رضا (علیه­السلام) از خانه خارج شد تا در مجلس جشن آن امام رئوف شرکت کند. تقدیر الهی بر این بود که در آن شب بارانی در رودخانه غرق شود. هر چه گشتیم خبری از جسدش پیدا نکردیم تا اینکه شش ماه بعد، به لطف حضرت زهرا (سلام­الله­علیها)پیکرش به دستمان رسید.