نسیمی از سیره ی نبوی
بسم الله الرحمن الرحیم
بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.
نسیمی از سیره ی نبوی: 
دائماً با غصهها قرین و دائماً در فکر بود.
بسیار کم حرف بود و جز در مواقع لزوم سخن نمیگفت.
کلامش همه کوتاه و جامع و خالی از زوائد و وافی به تمام مقصود بود.
خلق نازنینش بسیار نرم بود. به این معنا که نه کسی را با کلامش میآزید و نه به کسی اهانت مینمود.
در خصوص طعامها مذمت نمیکرد و از طعم آن تعریف هم نمینمود.
دنیا و ناملایمات آن هرگز او را به خشم در نمیآورد.
وقتی که حقی پایمال میشد از شدت خشم کسی او را نمیشناخت و از هیچ چیزی پروا نداشت تا آنکه احقاق حق میکرد.
وقتی غضب میفرمود روی مبارک خود را بر میگرداند در حالتی که چشمها را هم میبست.
وقتی میخندید خندهاش تبسمی شیرین بود به طوری که دندانهای چون تگرگش نمایان میشد.
هر کس را به مقدار فضیلتی که در دین داشت احترام مینمود.
با مردم انس میگرفت و آنان را از خود رنچیده خاطر نمیکرد.
همیشه از مردم بر حذر بود و خود را میپایید. در عین حال بشره و خلق خود را در هم نمیپیچید.
همواره از اصحاب خود تفقد میکرد و از مردم حال مردم رامیپرسید.
هر عمل نیکی را تحسین و تقویت میکرد و هر عملزشتی را تقبیح مینمود.
از غفلت مسلمین و انحرافشان غافل نبود.
هیچ نشست و برخواستی نمیکرد مگر با ذکر خدا.
در مجلس حق همه را ادا میکرد به طوری که احدی از همنشینانش احساس نمیکرد که از دیگران در نزد او محترمتر است.
هر کس حاجتی از او طلب میکرد بر نمیگشت مگر این که یا حاجت خود را گرفته بود یا با بیانی قانع دلخوش شده بود.
خلق نازنینش آنقدر نرم بود که به مردم اجازه میداد او را برای خود پدری مهربان بپندارند.
همه در نزد او در حق مساوی بودند.
مجلسش، مجلس حلم و حیا و راستی و امانت بود و در آن صداها بلند نمیشد.
برگرفته از تفسیر المیزان
