وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

و حزبه؛ و حزب او

«حزب» به گروهی گفته می­شود که دارای هدف و انگیزه­ای واحد باشند.

قرآن کریم در پایان سوره­ی مجادله ویژگیهایی را بدین شرح برای حزب الله بیان کرده است:

1.       ایمان به خدا و روز قیامت.  

2.       دوستی نکردن با دشمنان خدا و رسول او.

3.       تثبیت ایمان در قلوب آنان.

4.       تأیید به وسیله­ی روحی از جانب خداوند متعال.

5.       داخل شدن در بهشت و جاودانگی در آن.

6.       هم خداوند از آنها راضی است و هم آنها از خداوند.

ائمه­ی معصومین «علیهم­السلام» نه تنها از بالاترین مرحله­ی این کمالات برخوردار بودند، بلکه دیگران نیز هر کمالی داشتند، از برکت آنان بود. مثلا عمر بن خطاب درباره­ی ایمان امیرالمؤمنین «علیه­السلام» از پیامبر اکرم «صلی­الله­علیه­وآله» نقل کرده است: اگر آسمان و زمین را در یک کفّه­ی ترازو و ایمان علی را در کفّه­ی دیگر آن قرار دهند، ایمان علی برتر خواهد بود.  [1]

اشارات

     1. معیار حزب گرایی

تشکیل حزب و برخورداری از تشکّل­های اجتماعی ـ سیاسی، برای پویایی یک جامعه­ی فعّال، امری لازم است، لیکن احزاب گوناگون توحیدگرا باید توجه داشته باشند که در جهان بینی توحیدی، محور حقّ و باطل، ذات اقدس الهی است و جز او هر چه باشد، باطل محسوب می­شود: «ذلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَ أَنَّ ما یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ هُوَ الْباطِل».  [2]  ‏

از این رو انسان موحّد باید در اقدامات فردی، سلیقه­های خانوادگی، تحرکات اجتماعی و … رضایت خداوند را مدّ نظر خود قرار دهد. بر این اساس است که معیارهای حزبی در جامعه­ی اسلامی با سایر جوامع تفاوت اساسی و آشکار پیدا می­کند. هدف احزاب توحیدی حاکمیت دین خدا در جامعه و دعوت انسانها به سوی خداست؛ اما هدف احزاب غیر توحیدی حاکمیت سلیقه­ی خود در جامعه و دعوت مردم به سوی خویش است.

قرآن کریم همه­ی انسانها را به دو حزب (حزب الله و حزب شیطان) تقسیم و برای هر یک از آنها ویژگیهایی را بیان کرده است: «أُولئِکَ حِزْبُ الشَّیْطانِ أَلا إِنَّ حِزْبَ الشَّیْطانِ هُمُ الْخاسِرُونَ».  [3]   «أُولئِکَ حِزْبُ اللَّهِ أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُون‏».  [4]    

با توجه به این که ویژگیهای حزب الله در امیرالمؤمنین «علیه­السلام» و پیروان او و ویژگیهای حزب شیطان در دشمنان آن حضرت جمع شده، در برخی روایات، مصداق این دو حزب این گونه معرفی شده است: «حِزْبُ عَلِیٍّ حِزْبُ اللَّهِ وَ حِزْبُ أَعْدَائِهِ حِزْبُ الشَّیْطَانِ».  [5] 

در قرآن کریم واژه­ی «احزاب» (به صورت جمع) فقط درباره­ی گروههای گمراه به کار برده شده، به خلاف «حزب الله» که فقط واژه­ی «حزب» در موردش به کار برده شده است. همانگونه که واژه­ی «نور» همیشه به صورت مفرد به کار رفته است، ولی کلمه­ی «ظلمات» به صورت جمع آمده است: « یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّور».[6] سرّ این اختلاف در تعبیر، آن است که راه هدایت بیش از یکی نیست، در حالی که بیراهه­های ضلالت فراوان است.

2. پیروزی و شکست دو حزب

قرآن کریم، رستگاری، غلبه و پیروزی را از آنِ حزب الله می­داند: «أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُون»، چرا که آنان بر مدار حق هستند و حق هم مغلوب شدنی نیست. چنان که برای حزب شیطان فرجامی جز خسران و آتش نمی­شمارد: «أَلا إِنَّ حِزْبَ الشَّیْطانِ هُمُ الْخاسِرُونَ»، زیرا باطل کف روی آب و نابود شدنی است. 

[1]   . بحارالأنوار، ج38، ص208و 249.  [2]   . سوره­ی حج، آیه­ی 62.  [3]   . سوره­ی مجادله، آیه­ی 19.  [4]   . سوره­ی مجادله، آیه­ی 22.  [5]   . بحارالأنوار، ج38، ص95.   [6]   . سوره­ی بقره، آیه­ی 257.