وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

خاطره­ای تلخ و شیرین اما عبرت آمیز

به نقل از یکی از علمای گذشته: . . . در سفر دریا بودیم که ناگهان نهنگ غول پیکری جلو راه کشتی را گرفت. چثه­ی نهنگ تا حدّی بود که می­توانست به راحتی کشتی را به دو نیم کند. وحشت همه­ی اهل کشتی را گرفت. این نهنگ دهان خود را در عرشه­ی کشتی گذاشت و آن را باز کرد. با نهایت تعجب دیدیم نوزاد شیرخواری در دهان آن نهنگ است. نهنگ زبانش را بیرون آورد و کودک را روی عرشه­ی کشتی گذاشت و رفت.

ناخدای کشتی که تجربه­ی بیشتری داشت، خدمه را جمع کرد و به آن­ها گفت: «حتما در این حوالی خبری است. لذا باید جستجو کنیم». به همین خاطر چهار بلم را در دریا انداخت تا در چهار جهت مختلف مشغول گشت زنی شوند.

یکی از بلم ران­ها می­گفت: هر چه می­رفتم چیزی نمی­دیدم و تصمیم گرفتم برگردم. اما دلم رضایت نمی­داد. به هر حال باز هم جلوتر می­رفتم تا این­که دیدم تخته پاره­ای روی آب است و خانمی خود را به آن آویزان کرده. آن خانم فوق العاده خسته شده بود و دیگر توان گرفتن تخته را نداشت. بلم را به او نزدیک کردم و با دراز کردن پارو به سمتش، کمک کردم تا به وارد بلم شود. زن نفس تازه­ای کشید و در گوشه­ای از بلم نشست و من هم بلم را به سمت کشتی راندم.

در راه از آن زن پرسیدم: «چه اتفاقی برای شما افتاده؟».   

گفت: کشتی ما غرق شد و با کودکم در دریا سرگران شدم. خود را به تخته پاره­ای رساندم و به آن تخته پناه بردم. مردی هم که در حال غرق شدن بود خود را به تخته رساند و دست خود را به تخته گرفت. وقتی آن مرد وقتی روی تخته جای گرفت دیدم که نگاه درستی به من ندارد. به او گفتم از خدا شرم کن و این­گونه خود را به گناه نینداز. آن مرد که حیایی نداشت از من تقاضای نامشروع کرد؛ ولی من زیر بار نرفتم.

مرد، کودک مرا از دستم گرفت و گفت اگر زیر بار نروی کودک را در آب می­اندازم. به او گفتم من خدا را بیشتر از کودکم دوست دارم و به هیچ وجه تسلیم خواسته­ات نخواهم شد. آن مرد هم با نهایت ناجوان­مردی کودکم را درون آب انداخت. در انی حین ناگاه موجی به تخته زد و مرد را به درون دریا انداخت و او را غرق کرد.

حالا خبری هم از کودکم ندارم . هر چند که کودکم را از دست دادم اما خدا را شکر می­کنم که آلوده به گناه نشدم.

وقتی آن خانم ماجرای خودرا تعریف کرد به او مژده دادم که کودکش سالم است و بعد او را به دورن کشتی نزد کودکش بردم.

نکته (1) حکایت این خانم حکایت همه­ی ما انسان­هاست. دنیا همانند دریایی عمیق است و همه­ی مردم دنیا در این دریا سرگردان هستند. تنها کسانی از این دریای عمیق و بی انتها نجات پیدا می­کنند که در کشتی اهل بیت (علیهم­السلام) سوار شوند. اگر دین خود را به دنیا نفروختیم و تسلیم شیطان نشدیم، لطف خدا شامل حال ما شده و ما را سوار بر کشتی نجات خواهد کرد.

در صوات شعبانیه خطاب به اهل معصومین (علیهم­السلام) می­خوانیم:

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ الْفُلْکِ الْجَارِیَةَ فِی اللُّجَجِ الْغَامِرَةِ یَأْمَنُ مَنْ رَکِبَهَا وَ یَغْرَقُ مَنْ تَرَکَهَا

نکته (2) برخی از جوان­ها برای خود بودن به دنبال استاد اخلاق می­گردند و گمان می­کنند تا استاد نباشد به جایی نخواهند رسید اما غافل از آن که اگر خدا را داشته باشند و تسلیم شیطان نشوند خداوند راه­گشای آن­ها بوده و آن­ها را سوار بر کشتی نجات خواهد کرد.