وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

گذشته­ های بد را فراموش کنیم

زندگی خانوادگی سرشار از اتفاقات تلخ و شیرین زیادی است. مخصوصا در اوایل زندگی که دختر و پسر تاکنون مجرد و تنها بودند، و به یکباره خود را در کنار همسر خود یافتند، مشکلات و ناهماهنگی­های فراوانی در مسیر زندگی خود خواهند دید. آنها تا بخواهند جایگاه خود را در خانواده بیابند، و بیاموزند که چگونه باید رفتار کنند، ماه­ها و بلکه سال­ها وقت لازم است. 

همچنین ممکن است در اوایل زندگی مشکلات خاصی فیمابین شما و خانواده­ی همسرتان رخ داده باشد، ممکن است رفتارها و برخوردهایی از آنها دیده باشید که هر وقت به آن می­اندیشید، آتشی در وجود شما شعله ور شده و شما را به شدت آزار می­دهد.

به راستی در مواجهه با این خاطرات تلخ چه باید کرد؟ آیا باید هر از چندی پنجره­ی خاطرات گذشته را گشود و نیم نگاهی به این خاطرات انداخت؟ آیا باید در هر وقت و بی­دقت، در تنهایی­­ها، در هنگام خفتن و در اوقات فراغت به این خاطرات تلخ اندیشید؟ یا اینکه با بزرگواری از کنار این خاطرات تلخ بگذریم و آنها را به باد فراموشی بسپاریم؟

حقیقت مطلب این است که اندیشیدن به خاطرات تلخ نه تنها هیچ سودی برای ما نخواهد داشت، بلکه موجب می­شود تا آرامش خود را فدای این افکار کنیم و به راحتی چوب حراج به آرامش خود بزنیم.

پس سعی کنیم خاطرات گذشته را در ذهن تداعی نکنیم و به جای این که ظرف افکار خود را در اختیار شیطان قرار دهیم تا هر چه خواست در آن بریزد، به نعمتهای خدا در حقمان فکر کنیم و ظرف افکارمان را آکنده از خاطرات شیرینی که با دیگران داشته­ایم کنیم. سعی کنیم به جای بازگو کردن خاطرات تلخ، خاطرات شیرین و لطفهای دیگران را در ذهن خود زنده نگاه داریم و هر از چند گاهی از آن خاطرات یاد کنید. به عنوان مثال اگر خانواده­ی همسرتان لطف خاصی در حق شما داشته­اند هر از چندی نزد همسر و نیز نزد خانواده­ی همسر از آن خاطره به خوبی یاد کنید. که این خود نوعی شکر گذاری و قدردانی از آنهاست.

یادش به خیر! سال گذشته که با مادرت پارک رفتیم چه غذای خوشمزه­ای گذاشته بودند! طعم آن غذای شما هنوز هم در کامم است.

راستی یادته اوایل زندگی که با خانواده­ات رفتیم مسافرت چقدر خوش گذشت!

دفعه­ی قبل که مادرتون از سفر زیارتی برگشت چه لباس قشنگی برام آورده بود. واقعا که مادرت خوش سلیقه است!

وقتی بیمار بودم و توان حرکت نداشتم واقعا خانواده­ات در حقم زحمت زیادی کشیدند. هنوز هم مدیون لطف آنها هستم!

این صحبت­ها نمونه­هایی از ذکر خاطرات شیرین زندگی و لطفهای دیگران در حق ماست که ذکر آن نه تنها موجب خشنودی ماست، بلکه موجب می­شود تا دیگران هم ما را شخص قدرشناسی ببینند و از لطفی که در حق ما کرده­اند اظهار خرسندی نمایند. به یقین رضای خدای متعال در این است که نعمت­ها و لطفهای دیگران را هرگز به فراموشی نسپاریم و همواره از آنها یاد کنیم.

پس سعی کنیم خاطرات بد را به راحتی فراموش کنیم و ظرف نورانی ذهن خود را با تداعی آن­ها آلوده نکنیم، اما در عین حال خاطرات خوب و لطفهای ـ هر چند اندک ـ دیگران را هرگز به فراموشی نسپاریم و به مناسبت­های مختلف از آنها یاد کنیم.

انشاء الله.