وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

 بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

بهترین وقت برای ازدواج چه زمانی است؟

بهترین سن برای ازدواج بهار جوانی است. این سن برای دختر خانم­ها از 18 تا 21 سالگی و نیز برای آقا پسرها از 21 تا 25 سالگی می­باشد. البته فارغ از سن جوان، عوامل دیگری هم در ازدواج دخیل است که به سه مورد از مهمترین آنها اشاره می­شود.  

1. رشد فکری جوان در حد مطلوب: شخصیت جوان به سرعت رو به تکامل است تا جایی که به تدریج به ثبات شخصیتی قابل قبولی دست پیدا می­کند. بهترین زمان برای ازدواج وقتی است که جوان به این ثبات شخصیتی نزدیک­ شده باشد. علت این مطلب آن است که با قدم گذاشتن جوان در مرحله­ی ثبات شخصیتی، شناخت بهتری از خود داشته و به تبع در شناخت هم کفو هم دچار مشکل نخواهد شد. علاوه بر این ثبات شخصیتی به جوان کمک بیشتری می­کند تا از انتخاب احساسی خودداری کند و از معیار عقل در انتخاب خود کمک شایسته­تری داشته باشد.

2. رشد عاطفی جوان در حدّ مطلوب: کانون زندگی، کانون مهر و محبت است. اگر جوان به رشد عاطفی دست پیدا نکرده باشد، نمی­تواند در حق همسرش محبت مستمری داشته و کانون زندگی را سرشار از عواطف خود نماید. عدم رشد عاطفی موجب می­شود تا جوان نتواند در محبت صادقانه به همسرش موفق باشد. او اگر محبتی هم در حق همسرش داشته باشد، نه به خاطر همسر؛ بلکه به خاطر منافع شخصی خودش است. چنین محبتی چون بر اساس احترام و تکریم طرف مقابل نیست، مقطعی و زود گذر خواهد بود. این افراد در محبتشان دم دمی مزاج بوده و اخلاقشان همچون هوای بهاری است. یعنی یک روز قربان بند کفش همسرشان می­روند و روز دیگر تحمل دیدنش را هم ندارند. اما کسی که به بلوغ عاطفی رسیده می­فهمد همسرش نعمت خداست و باید قدر این نمعت را بداند. لذا نه تنها محبتش خودخواهانه نیست، بلکه فداکارانه است.   

3. قدرت مالی در حدّ متوسط: جوانی که قصد ازدواج دارد باید از نظر مالی دستش به دهانش برسد. یعنی شغلی و درآمدی داشته باشد تا از درآمد حاصل از آن بتواند خانواده­ی خود را در حد متوسط اداره کند. پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) در این رابطه می­فرمایند: ای جوانان! هر کس قدرت مالی برای ازدواج دارد، پس باید ازدواج کند. چرا که این کار سبب پوشش چشم و پاکدامنی او می­گردد.[1]    

ازدواج به هر حال پذیرفتن مسئولیت زندگی بر دوش است. لذا اگر جوان با دست خالی ازدواج کند، به تدریج با مشکلات و تبعات سختی مواجه می­شود. او با ازدواج از یک طرف خود را مستقل می­بیند و دوست دارد همانند جوان­های مستقل رفتار کند و از طرف دیگر از جهت مالی خود را وابسته می­بیند. چنین تعارضی موجب می­شود تا در زندگی خود احساس خوش­آیندی نداشته باشد. همچنین دوست دارد مردانگی خود را به همسرش نشان دهد ولی بی­پولی مانع از ابراز چنین حسی می­شود. همسر چنین آقایی هم که دوست دارد شوهرش را تکیه­گاه خود ببیند و به او پناه ببرد، به تدریج ممکن است در انتخاب خود دچار تردید شده و با مشکل مواجه شود. وقتی مرد قدرت مالی نداشته باشد، احتمال دارد که دیگران با دید تحقیر به او نگاه کنند و عزت نفس خود را از دست رفته ببیند. روی همین اساس است که می­گوییم اگر درآمدی ندارید، فعلا به فکر ازدواج نیفتید. اما وقتی شغل و درآمدی ـ ولو متوسط ـ داشتید، دیگر نگران هزینه­های دیگر زندگی نباشید و اگر شرایط دیگر مهیا است، با توکل بر لطف خداوند و امید به وعده­ی او وارد فضای ازدواج شوید.      

البته از طرف دیگر، برخی از جوان­ها که ایده­آل نگر هستند دوست دارند تا قبل از فراهم شدن خانه و ماشین ازدواج نکنند. چنین جوان­هایی هم در اشتباه هستند. چرا که در بستر ازدواج هم می­توان به این چیزها رسید؛ اما با صرف کردن عمر در راه رسیدن به این مادیات، نمی­توان فرصت­ها و شادابی دوران جوانی را بدست آورد.  

خداوند متعال در قرآن کریم می­فرماید: وَ أَنْکِحُوا الْأَیامى‏ مِنْکُمْ … إِنْ یَکُونُوا فُقَراءَ یُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلیمٌ.[2]

زنان بى‏شوهر و مردان مجرد را به ازدواج وادارید … اگر فقیر باشند، خدا از فضل و کرم خویش آنها را بی­نیاز مى‏کند که خدا وسعت دهنده و داناست.

خداوند متعال در این آیه­ی شریفه به متأهلین وعده داده که از فضل خود آنها را بی­نیاز می­کند. در جای دیگر از قرآن کریم هم آمده که:«إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ» وعده­ی خداوند حق است. روی همین اساس امام صادق (علیه­السلام) می­فرمایند: کسی که از ترس هزینه­های زندگی، ازدواج را رها کند، به خداوند متعال بد گمان است. «مَنْ تَرَکَ التَّزْوِیجَ مَخَافَةَ الْعَیْلَةِ فَقَدْ أَسَاءَ بِاللَّهِ الظَّنَّ.» [3]

پی نوشت ها: [1]  . مستدرک‏الوسائل، ج14، ص153.  [2]  . سوره­ی نور، آیه­ی 32.   [3]  . الکافی، ج5، ص330

«««مطلب قبلی     مطلب اوّل     مطلب بعدی»»»