وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

 بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

خداوند چه کسانی را دوست دارد؟

اشکال: عدّه­ای را می­بینم که اصلا نماز نمی­خوانند، هزار جور گناه و آلودگی در زندگی خود دارند؛ اما در عین حال مشکلی ندارند و با رفاه کامل زندگی می­کنند. ولی پدر و مادرم که عمری دم از خدا زده­اند، مشکلات خاصی در زندگی خود دارند! فکر می­کنم خداوند آن بی­نمازها را بیشتر از ما دوست دارد و نماز و عبادت ما نزد او ارزشی ندارد.

جواب:

در جواب به این سؤال جا دارد به یکی از سنّت­های خداوند که «استدراج» نام دارد اشاره کنم. بعضی از مردم با گناه­ها و معصیت­هایی فراوانی که دارند، راه گسترده­ی هدایت را به روی خود، تنگ و باریک می­کنند. خدای متعال اینگونه افراد را ـ که از چشم آسمانیان افتاده­اند ـ در چنان رفاهی قرار می­دهد که کمتر به فکر ارتباط با او بیفتند. وقتی نزد این افراد از خدا و ارتباط با او صحبت می­کنیم، با تکبر می­گویند: خدا؟! ما که نیازی به خدای شما نداریم! خدا یعنی پول! خدا یعنی رفاه و تفریح! خدا یعنی لذّت­های دنیا! حتی برخی از آنها که شیفته­ی مال و ثروت خود هستند، به اشتباه گمان می­کنند، چنین ثروتی به دلیل جایگاه برتر آنها در نزد آسمانیان و تقربشان در بارگاه خدای یکتاست![1]

 این مردم زیان کار و از خدا بی­خبر، در غفلتند که این مال و ثروت، نه تنها راهی فرا رویشان نمی­گشاید؛ بلکه بیش از هر چیز آنها را از انسانیت و راه خدا دور می­کند. آنها زمانی به اشتباه خود پی می­برند که دیگر کار از کار گذشته و خود را در خُسران و زیان ابدی می­بینند. وقتی هنگامه­ی مرگشان فرا می­رسید، می­بینند دنیایی که همه­ی عمر خود را صرف او کردند و با تمام وجود عاشقش بودند، به یکباره از دست می­دهند و مجبورند با دست خالی و با کوله­باری از گناه و معصیت، دنیای فانی را ترک کنند. مرگ برای این افراد، شروع اندوه و پریشانی بزرگی است که پایانی برای آن وجود ندارد.   

 سنّت استدراج یعنی این که خدای متعال ـ با ابزار دنیا و دنیازدگی ـ چنین افرادی را به تدریج از راه هدایت دور و دورتر می­گرداند، تا آنکه در کیفر اعمال خود گرفتار شوند و جز حسرت چیزی برداشت نکنند. 

 مشکلات دنیوی برای مؤمنین، تمرین کوچکی برای مرگ و یاد آوری لطیفی است از لحظه­ی دست کشیدن از دنیا. مشکلات دنیا به مؤمن می­آموزد که به جای دل بستن به دنیا، به خدای ربّ­العالمین که خالق دنیا و آخرت است، دل ببندد. فایده­ی مشکلات دنیوی برای مؤمن آن است که ـ قبل از مرگ ـ پی به عدم کارایی اسباب دنیوی برده و با توکل به خدای یکتا، تنها به الطاف ویژه­ی او چشم بدوزد.

جمله­ی مشهوری است که می­فرمایند: «مُوتُوا قَبلَ أن تَمُوتُوا؛ بمیرید، قبل از آن که شما را بمیرانند». یکی از مهمترین ویژگی­های مرگ آن است که به اجبار انسان را از تعلّقات دنیا جدا می­کند و او را به سوی عالم دیگری می­برد. چنین قطع علاقه­ای ـ که از روی اختیار نیست ـ نه تنها برای کسی کمال محسوب نمی­شود؛ بلکه برای شیفتگان به دنیا، و در هنگامه­ی سکرات موت، موجب عذاب جانکاهی خواهد شد. اما کسی که از روی اختیار ـ در عین بهره­مندی از نعمت­های دنیوی ـ دل­بستگی خود نسبت به آن­ها را کنار می­گذارد و به جای دنیای فانی، به خدای یکتا و اولیای معصومش دل می­بندد، علاوه بر آن که نزد خدای متعال اجر فراوانی دارد، مرگ را هم پلی دوست داشتنی می­بیند برای عبور از ناخوشی­های دنیا و ورود به بهشت برین الهی. روی همین اساس است که می­فرمایند: «بمیرید قبل از آن که شما را بمیرانند». 

پی نوشتها:   [1]  . مطلب فوق هرگز بدان معنا نیست که هر کس مال و ثروت داشت مبتلا به سنّت استدراج شده و از راه خدا به دور است. اگر مال و ثروت، موجب غفلت انسان از یاد خدا نشد و بندگی او را در انسان تقویت کرد، مبارک و میمون است. اما اگر مال و ثروت موجب دوری انسان از کمال انسانی خود، و روی آوردن وی به گناه و عصیان شد، نامبارک و غیر میمون بوده و چه بسا مبتلا به سنت استدراج شده باشد.  خداوند متعال در آیه­ی 55 از سوره­ی مبارکه­ی سوره­ی توبه، در مورد فلسفه­ی فزونی مال و ثروت از خدا بی­خبران می­فرماید: «فَلا تُعْجِبْکَ أمْوالُهُمْ وَ لا أوْلادُهُمْ إِنَّما یُریدُ اللَّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ بِها فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ تَزْهَقَ أَنْفُسُهُمْ وَ هُمْ کافِرُونَ» و (فزونى) اموال و اولاد آنها، تو را در شگفتى فرو نبرد. خدا مى‏خواهد آنان را به وسیله آن، در زندگى دنیا عذاب کند، و در حال کفر بمیرند!