وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم 

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه فرمایید.

سلسله درس­هایی از معاد

درس سیزدهم: میهمانی که میزبان خویشتن است

اعمال و عقاید همه­ی ما انسان­ها دارای حقیقتی غیر از حقیقت مادی خود است. این حقیقت را صورت برزخی می­گویند. هر کس در دنیا به باطن خود بنگرد آن را بالقوّه پر از انواع موذی و درنده می­بیند، که با یک لحظه غفلت ممکن است او را بدرند و یا نیش بزنند، اما بیشتر مردم با سرگرم شدن به دنیا از مشاهده­ی حقیقت حقیقت خود غافل­هستند و خویشتن را از یاد برده­اند. روی همین حساب است که می­بینیم این­گونه افراد از خلوت و تنهایی با خود در هراس هستند و با انواع مشغولیت­های دنیا در صدد فرار از خویشتن خویش هستند؛ اما وقتی او را در قبر گذاشتند پرده­های غفلت کنار می­روند و همه­ی آن صفات مذموم به شکل­های اصلی خود برای وی پدیدار خواهند شد. وقتی چشم باز می­کند در اطراف خود مار و افعی و پلنگ و جانواران دیگری را می­بیند که حتی تحمل دیدن چهره­ی کریه آن­­ها را هم ندارد، تا چه رسد به معاشرت با آن­ها! این­ها در واقع شکل­های برزخی اعمال او هستند که به شکل عذاب قبر برای او ظاهر می­شوند و تا قیامت همراهش خواهند بود.

همچنین ملکات پسندیده و صفات حمیده برای انسان پرهیزکار باغی از باغ­های بهشت و همنشین­هایی­­ زیبا روی پدید می­آورند، که تا قیامت در کنارش خواهند بود.

در قرآن کریم آمده است: «إِنَّ الَّذِینَ یَأْکُلُونَ أَمْوَالَ الْیَتَامَى‏ ظُلْمًا إِنَّمَا یَأْکلُُونَ فىِ بُطُونِهِمْ نَارًا؛ کسانى که اموال یتیمان را به ظلم و ستم مى‏خورند، (در حقیقت،) تنها آتش مى‏خورند». در روایت چنین آمده است: همانا آن، اعمال شما است که به سوی شما برمی­گردد «إنَّمَا هِیَ أعْمَالُکُمْ تُرَدُّ إِلَیْکُم». همچنین در مورد بهشت چنین آمده: بهشت سرزمینی است که نهال­های آن که به دست بشر غرس می­شود، ذکر «سبحان الله» است. «الجنة قیعان و غراسها سبحان ربی العظیم و بحمده»

پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) به قیس چنین می­فرماید: ای قیس! به ناچار همراهی خواهی داشت که با تو دفن می­شود. او زنده است و تو در حالی که مرده­ای با او دفن می­شوی. اگر نیک و گرامی باشد، مایه­ی احترام تو خواهد شد و اگر پست و نفرت آور باشد به تو بدی خواهد کرد. آن موجود زنده فقط با تو محشور می­شود و از تو فقط در مورد او سؤال می­شود. پس همنشین خود را صالح قرار بده چرا که اگر صالح باشد با او انس می­گیری و اگر فاسد باشد از او وحشت خواهی داشت و او کسی جز عمل تو نیست.

کوتاه سخن آن­که میزبان انسان در قبر عقیده، اوصاف و اعمال او است. اگر آدمی آتش می­خورد یا از زقّوم می­چشد، خود به همراه برده است و اگر در باغی از باغ­های بهشت می­نشیند نهال­های آن را خود کِشته و پرورده است. بنابراین، هم خود، میزبان و هم خود، میهمان است و بر سر سفره­ی خویش نشسته است.