وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

سلسله درس­هایی از معاد

درس بیستم: ملاقات برزخیان با اهل دنیا

با توجه به ماهیت عالم برزخ و احاطه و اشراف آن بر عالم ماده، ارواح انسان­ها در آن نظام با اختلاف مراتب، با عالم دنیا و مخصوصا با نزدیکان خود مرتبط بوده و بر آن­ها اشراف دارند. البته ابن ارتباط به قدر مزلتی است که نزد خدای متعال دارند.

شخصی از امام صادق (علیه­السلام) پرسید: آیا میت نزدیکان خویش را در دنیا زیارت می­کند؟ امام فرمودند: بله. می­پرسد: در چه مدتی و در چه زمانی؟ امام فرمودند: در جمعه و در ماه و در سال، به اندازه­ی منزلت خود به آن­ها سر می­زند. پرسید به چه صورتی نزد خانواده­اش میرود؟ امام فرمود: به صورت پرنده­ای لطیف بر روی دیوار آن­ها می­نشیند. پس اگر اهل و نزدیکانش را در خیر و خوبی دید، مسرور می­گردد و اگر آن­ها را در بدی و حزن مشاهده کرد غمناک می­گردد: «سَأَلْتُهُ عَنِ الْمَیِّتِ یَزُورُ أَهْلَهُ قَالَ نَعَمْ فَقُلْتُ فِی کَمْ یَزُورُ قَالَ فِی الْجُمْعَةِ وَ فِی الشَّهْرِ وَ فِی السَّنَةِ عَلَى‏قَدْرِمَنْزِلَتِهِ‏ فَقُلْتُ فِی أَیِّ صُورَةٍ یَأْتِیهِمْ قَالَ فِی صُورَةِ طَائِرٍ لَطِیفٍ یَسْقُطُ عَلَى جُدُرِهِمْ وَ یُشْرِفُ عَلَیْهِمْ فَإِنْ رَآهُمْ بِخَیْرٍ فَرِحَ وَ إِنْ رَآهُمْ بِشَرٍّ وَ حَاجَةٍ حَزِنَ وَ اغْتَمَّ.»

در روایت دیگری آمده است که میت به اندازه­ی فضائلی که دارد به دنیا سر می­زند: «عَلَى‏قَدْرِفَضَائِلِهِم‏». برخی از آن­ها هر روز به خانواده­ی خود سر می­زنند. برخی هر دو روز یک بار، برخی هر سه روز یک بار. آن­گاه امام فرمودند: کم منزلت­ترین آن­ها حداقل هر جمعه به خانواده و اهلش سر می­زند. راوی از حضرت پرسید در چه ساعتی؟ امام فرمودند: هنگام ظهر.. «قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ الْأَوَّلِ (علیه­السلام) یَزُورُ الْمُؤْمِنُ أَهْلَهُ فَقَالَ نَعَمْ فَقُلْتُ فِی کَمْ قَالَ عَلَى‏قَدْرِفَضَائِلِهِمْ‏ مِنْهُمْ مَنْ یَزُورُ فِی کُلِّ یَوْمٍ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَزُورُ فِی کُلِّ یَوْمَیْنِ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَزُورُ فِی کُلِّ ثَلَاثَةِ أَیَّامٍ» 

ذکر چند نکته: /1. کسی که وارد عالم برزخ شده چشم باطنش باز شده و در ملاک موفقیت و عدم موفقیت را در امور دنیوی نمی­بیند؛ لذا اگر خانواده­اش در ناز و نعمت دنیوی باشند، اما در عین حال رنگی از عبودیت خدا در آن­ها نبیند، ناراحت شده و آن­ها را در خیر نمی­بیند. اگر هم ملاحظه کرد که خانواده و اهلش مشغول اطاعت خدای متعال هستند و از گناه و معصیت دوری می­کنند، آن­­ها را در خیر می­بیند و خوشحال می­شود. در روایتی از امام صادق (علیه­السلام) است که، وقتی مؤمن یا کافر اهل و خانواده­ی خود را مشغول عمل به اعمال صالح دیدند، خدا را حمد می­کنند. شخص کافر علاوه بر حمد و سپاس، به حال آن­ها حسرت هم می­خورد: «مَا مِنْ مُؤْمِنٍ وَ لَا کَافِرٍ إِلَّا وَ هُوَ یَأْتِی أَهْلَهُ عِنْدَ زَوَالِ الشَّمْسِ فَإِذَا رَأَى أَهْلَهُ یَعْمَلُونَ بِالصَّالِحَاتِ حَمِدَ اللَّهَ عَلَى ذَلِکَ وَ إِذَا رَأَى الْکَافِرُ أَهْلَهُ یَعْمَلُونَ بِالصَّالِحَاتِ کَانَتْ عَلَیْهِ حَسْرَةً.» / 2. در روایات آمده است که اموات به صورت پرنده­ای لطیف به اهلشان سر می­زنند و روی دیوارهایشان می­نشینند. این صورت صورتی برزخی و غیر مادی است لذا مشاهده­ی آن­ها برای اهل دنیا ممکن نبوده و این حالت صرفا حالتی برای خود اهل برزخ است./ 3. علقه­ی مادی عالم ارواح به طور کامل از افراد در دنیا قطع نمی­گردد و آنان از دیدار بازماندگان خود خشنود می­گردند. روی همین اساس بر ما هم لازم است که با زیارت و اهدای اعمال صالح آنان را خشنود سازیم.

پی نوشتها:    . الکافی، جلد3، صفحه­ی230.    . الکافی، جلد3، صفحه­ی231.    . الکافی، جلد3، صفحه­ی230.

«««مطلب قبلی     »مطلب اوّل«     مطلب بعدی»»»