وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

سلسله درس­هایی از معاد

درس بیست و هشتم: نشانه­های قیامت

(ظهور امام زمان «علیه.السلام»)

از آیات قرآن و روایات اهل بیت (علیهم­السلام) استفاده می­شود که قبل از ظهور دولت الهی، زمین غرق در کفر، ظلم و فساد است و خداوند متعال از چنین زمینی به زمین مرده یاد کرده. اکنون دین و دین­باوری در دنیا رو به فراموشی سپرده شده. جامعه­ی بشری از یاد معاد فرسنگ­ها فاصله گرفته و اگر در این میان هم کسی از معاد و بندگی خدا سخنی به میان آورد، وی را دشمن عیش دنیایی خود می­دانند و با اکراه از او روی برمی­گردانند.   

تمدن غرب دنیا را تبدیل به عیاش خانه­ای شیطانی کرده و ایمان و عبودیت را از جامعه­ی بشری گرفته است. آن­ها دنیای خود را آباد کرده­اند و هر نوع وسیله­ی رفاهی را برای خویشتن فراهم آورده­اند، اما در عین حال عناوینی چون ایمان به خدا، عبودت و تقوی را در ذهن بشر تبدیل به اصطلاحاتی نامفهوم نموده اند.

امام زمان (عجل­الله­تعالی­فرجه) بعد از ظهور شریفشان، ضمن توجه به رفاه مادی، قلوب مرده­ی بشر را با نور ایمان احیا می­کند و معاد محوری را در زندگی فردی و اجتماعی مردم تثبیت می­کند.

خداوند متعال در قرآن کریم می­فرماید: «اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یُحْیِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها؛ بدانید خداوند زمین را بعد از مرگ آن زنده مى‏کند!» امام صادق (علیه­السلام) در تفسیر این آیه چنین فرمود: یعنی خداوند، نظام دنیا را به سوی عدل برمی­گرداند، بعد از آن که در ظلم غوطه­ور شد: «الْعَدْلَ‏بَعْدَالْجَوْرِ».پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) هم ضمن اشاره به پر کردن زمین از عدالت، می­فرماید: آن حضرت قلوب بندگان خود را سرشار از عبادت می­کند: «یَمْلَأُ قُلُوبَ‏ عِبَادِهِ‏ عِبَادَةً».

پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­آله) در حدیثی زیبا می­فرماید: «لَمَّا عُرِجَ بِی إِلَى السَّمَاءِ السَّابِعَةِ» زمانی که مرا به آسمان هفتم بردند. «...نَادَانِی رَبِّی جَلَّ جَلالُهُ یَا مُحَمَّدُ أَنْتَ عَبْدِی‏وَ أَنَا رَبُّکَ» خدای جل جلاله به من ندا داد: ای محمد! تو عبد من هستی و من پروردگار تو هستم. «فَلِی فَاخْضَعْ وَ إِیَّایَ فَاعْبُدْ وَ عَلَیَّ فَتَوَکَّلْ وَ بِی فَثِقْ» پس فقط برای من خضوع کن و فقط مرا عبادت کن و فقط بر من توکل کن و فقط بر من اعتماد کن. «فَإِنِّی قَدْ رَضِیتُ بِکَ عَبْداً وَ حَبِیباً وَ رَسُولًا وَ نَبِیّاً» پس من رضایت دادم که تو عبد، حبیب، رسول و نبی من باشی. «وَ بِأَخِیکَ عَلِیٍّ خَلِیفَةً وَ بَاباً فَهُوَ حُجَّتِی عَلَى عِبَادِی وَ إِمَامٌ لِخَلْقِی» و رضایت دادم به برادرت علی که خلیفه­ی تو و باب تو باشد و حجت من بر بندگانم باشد و امام و پیشوا بر خلقم باشد. «بِهِ یُعْرَفُ أَوْلِیَائِی مِنْ أَعْدَائِی وَ بِهِ یُمَیَّزُ حِزْبُ الشَّیْطَانِ مِنْ حِزْبِی» به وسیله­ی او اولیای من از دشمنانم شناخته می­شوند، و به وسیله­ی او حزب شیطان از حزب من تشخیص داده می­شوند.«وَ بِهِ یُقَامُ دِینِی وَ تُحْفَظُ حُدُودِی وَ تُنْفَذُ أَحْکَامِی» به وسیله­ی او دین من پا بر جا می­ماند و حدود و احکام من محفوظ می­ماند. «وَ بِکَ وَ بِهِ وَ بِالأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ أَرْحَمُ عِبَادِی وَ إِمَائِی» به وسیله­ی تو و او و ائمه از فرزندانش به بندگان خود رحم می­کنم. «وَ بِالْقَائِمِ مِنْکُمْ أَعْمُرُ أَرْضِی بِتَسْبِیحِی وَ تَقْدِیسِی وَ تحلیلی [تَهْلِیلِی‏] وَ تَکْبِیرِی وَ تَمْجِیدِی» به وسیله­ی قائم از آنها زمین را با تسبیح و تقدیس و تحلیل و تکبیر و تمجید خود آباد می­کنم. «وَ بِهِ أُطَهِّرُ الْأَرْضَ مِنْ أَعْدَائِی» و به وسیله­ی او زمین را از وجود دشمنانم پاک می­کنم. «وَ أُورِثُهَا أَوْلِیَائِی» و آن را به میراث اولیایم در می­آورم. «وَ بِهِ أَجْعَلُ کَلِمَةَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِیَ السُّفْلَى وَ کَلِمَتِیَ الْعُلْیَا» و به واسطه­ی او کلمه­ی کافران را پست و کلمه­ی خود را در بالای کلمات قرار می­دهم. «وَ بِهِ أُحْیِی عِبَادِی وَ بِلادِی بِعِلْمِی» و به وسلیه­ی او بندگان و سرزمینهای خود را با علم خود زنده می­کنم. «وَ لَهُ أُظْهِرُ الْکُنُوزَ وَ الذَّخَائِرَ بِمَشِیَّتِی» و برای او و با مشیت خود گنجها و ذخایر زمین را ظاهر می­کنم. «وَ إِیَّاهُ أُظْهِرُ عَلَى الأَسْرَارِ وَ الضَّمَائِرِ بِإِرَادَتِی» اسرار و نهانهای مردم را با اراده­ی خود برای او ظاهر می­کنم. «وَ أَمُدُّهُ بِمَلَائِکَتِی لِتُؤَیِّدَهُ عَلَى إِنْفَاذِ أَمْرِی وَ إِعْلَانِ دِینِی» و با ملائکه­ی خود او را یاری خواهم کرد تا تو را بر جاری کردن احکام و آشکار کردن دینم یاری کنم. «ذَلِکَ وَلِیِّی حَقّاً» او به حق ولی من است. «وَ مَهْدِیُّ عِبَادِی صِدْقاً» و به صداقت هدایت کننده­ی بندگان من است.   

 پی نوشتها:     . سوره­ی حدید، آیه­ی17.      . الکافی، جلد8، صفحه­ی267.      . بحارالانوار، جلد51، صفحه­ی74.     . بحارالأنوار ج : 18 ص : 342و 344/ الأمالی‏للصدوق ص : 632 و 633