وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

سلسله درس­هایی از معاد

درس سی­ و دوم: نفخ صور دوم در قرآن

هنگامی که حضرت اسرافیل برای بار دوم در صور می­دمد، موجودات زنده می­شوند، انسان­ها سر از خاک بیرون می­آویند و گروه گروه در محضر عدل الهی حاضر می­شوند. آیات زیادی از قرآن کریم در رابطه با نفخه­ی دوم است که به برخی از آن­ها اشاره می­شود:   

وَ یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ فَفَزِعَ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ مَنْ فِی الْأَرْضِ إِلاَّ مَنْ شاءَ اللَّهُ وَ کُلٌّ أَتَوْهُ داخِرینَ؛ و (به خاطر آورید) روزى را که در «صور» دمیده مى‏شود، و تمام کسانى که در آسمان­ها و زمین هستند در وحشت فرو مى‏روند، جز کسانى که خدا خواسته و همگى با خضوع در پیشگاه او حاضر مى‏شوند.

وَ نُفِخَ فِی الصُّورِ فَإِذا هُمْ مِنَ الْأَجْداثِ إِلى‏ رَبِّهِمْ یَنْسِلُونَ؛ (بار دیگر) در «صور» دمیده مى‏شود، ناگهان آن­ها از قبرها شتابان به سوى (دادگاه) پروردگارشان مى‏روند!

فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ؛ هنگامى که در «صور» دمیده شود، هیچ یک از پیوندهاى خویشاوندى میان آن­ها در آن روز نخواهد بود و از یکدیگر تقاضاى کمک نمى‏کنند (چون کارى از کسى ساخته نیست)!

یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْواجاً؛ روزى که در «صور» دمیده مى‏شود و شما فوج فوج (به محشر) مى‏آیید!

فَإِذا نُقِرَ فِی النَّاقُورِ * فَذلِکَ یَوْمَئِذٍ یَوْمٌ عَسیرٌ؛ هنگامى که در «صور» دمیده شود * آن روز، روز سختى است.

فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّةُ * یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخیهِ * وَ أُمِّهِ وَ أَبیهِ * وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنیهِ * لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنیهِ؛ هنگامى که آن صداى مهیب بیاید * در آن روز که انسان از برادر خود مى‏گریزد * و از مادر و پدرش * ‏و زن و فرزندانش‏ * در آن روز هر کدام از آنها وضعى دارد که او را کاملًا به خود مشغول مى‏سازد!

معاد جسمانی

با توجه به آیات قرآنی مسلّم است که معاد جسمانی است. هنگام دمیده شدن در صور انسان­ها سر از قبر بیرون می­آورند و در محشر حاضر می­شوند. «قالَ مَنْ یُحْیِ الْعِظامَ وَ هِیَ رَمیمٌ * قُلْ یُحْییهَا الَّذی أَنْشَأَها أَوَّلَ مَرَّةٍ وَ هُوَ بِکُلِّ خَلْقٍ عَلیمٌ؛ گفت: چه کسى این استخوان­ها را زنده مى‏کند در حالى که پوسیده است؟! * بگو: همان کسى آن را زنده مى‏کند که نخستین بار آن را آفرید و او به هر مخلوقى داناست!».

ذکر دو نکته:   

1 ـ این جسم در سیر تکامی خود متناسب با عالم قیامت می­شود. همان­گونه که روح انسان در مسیر رسیدن به محشر عوامل مختلفی را طی می­کند تا از صورت­های «وجه الأرضی» و جلوه­های دنیوی پاک شود؛ به همان صورت هم جسم انسان با ویژگی خاصی محشور می­شود که از حالات دنیوی تهی بوده و منطبق با شرایط زندگی در آن عالم باشد.   

2 ـ جسم انسان در آن عالم کاملا متأثر از ویژگی­های روحی او است. به عبارت دیگر آن عالم همانند دنیا نیست که صورت ظاهری همه به شکل انسان باشند. در آن عالم تنها اعمال و عقاید انسان است که تعیین کننده­ی شکل و قیافه­ی جسم او خواهد بود. در آن روز هر انسانی به صورت اخلاق و ملکات درونی خویش محشور می­شود. اگر کسی اهل عبادت بود و به اسرار آن دست یافت و به احکام آن عمل کرد در قیامت با زیباترین چهره محشور خواهد شد. اگر از افراد عادی بود و فقط به احکام ظاهری عمل می­کرد به شکل انسانی محشور می­شود که نور او تنها جلوی گام­های خودش را روشن می­کند و اگر کسی اهل معصیت بود، به صورت همان ملکه­ای شکل می­گیرد که آن را تحصیل کرده و با آن پرورده شده. 

پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) در حدیثی می­فرماید: ده صنف از امّت من پراکنده محشور خواهند شد. خداوند آن­ها را از سایر مردم جدا و انگشت نما ساخته است. (آن حضرت بعد از برشمردن آن خصوصیات، می­فرماید) اما آنان که به شکل بوزینه­اند، «سخنچینان» هستند. آنان که به شکل خوک هستند، «حرام خواران» می­باشند. آنان که سرهایشان به زیر است و بر چهره کشیده می­شوند، «ربا خواران» هستند. اما کوران همانا حکمرانان ستمگر هستند. کسانی که کر و لال هستند، «ریاکاران در عمل» هستند. آنان که زبان­ها به دندان می­جوند، «دانشمندان و داوران بدون عمل» هستند. آنان که دست و پاهایشان قطع شده، «آزار دهندگان همسایه» هستند. آنان که بر شاخه­های آتش آویزانند «سعایت­گران» هستند که سخن مردم را به سلطان ستمگر گویند. آنان که بدبو از مردارند، کسانی هستند که از شهوت­ها و لذت­ها کام دل می­گیرند، لیکن «حق خدا را که در اموالشان است نمی­دهند» و آنان که لباس آتشین در بردارند، کسانی هستند که «فخر فروش و خیال گرا» می­باشند.