وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

سلسله درس­هایی از معاد

درس سی­ و سوم: حشر با محبوب

در روایات فراوانی در قالب یک قانون کلی، اشاره شده که انسان با محبوب خود محشور می­شود. امام باقر (علیه­السلام) می­فرماید: «الْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَب‏». کسی که خدا و اولیای او را محبوب خود قرار می­دهد، با نور الهی محشور می­شود و کسی که به جای حبّ خدا، محبت به دنیا و معصیت را در دل قرار داد، با چهره­ی برزخی محبوبش محشور گشته و خود را از زیان­کاران می­بیند.

خداوند در توصیف اهل ایمان می­فرماید: «الَّذینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّه». پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­واله) هم می­فرماید: خدا را دوست داشته باشید، به خاطر آن­که غذای جسم و جان و نیز حیات شما را تأمین می­کند و برای رضای خدا به من علاقمند باشید، (زیرا من مجرای فیض او هستم) و به اهل بیت من به سبب دوستی من علاقمند باشید (زیرا رابط میان من و شما هستند): «أحِبُّوا اللَّهَ لِمَا یَغْذُوکُمْ بِهِ مِنْ نِعَمِهِ وَ أَحِبُّونِی لِحُبِّ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ أَحِبُّوا أَهْلَ بَیْتِی لِحُبِّی».

پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­واله) در روایت دیگری می­فرماید: کسی که خداوند متعال دوستی و محبت اهل بیت مرا نصیب او گرداند، همانا به خیر دنیا و آخرت نایل شده و کسی شک نداشته باشد که وی از اهل بهشت است. (بعد حضرت در مورد خصلت­های آخرتی چنین فردی چنین فرمودند): … چهره­ای نورانی دارد و از پوشش بهشتی به او می­پوشانند … خداوند به او نگاه رحمت می­اندازد … و بدون حساب وارد بهشت می­گردد. مَنْ رَزَقَهُ اللَّهُ حُبَّ الْأَئِمَّةِ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی فَقَدْ أَصَابَ خَیْرَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ فَلَا یَشُکَّنَّ أَحَدٌ أَنَّهُ فِی الْجَنَّة … یَبْیَضُّ وَجْهُهُ وَ یُکْسَى مِنْ حُلَلِ الْجَنَّةِ … وَ یَنْظُرُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ إِلَیْهِ بِالرَّحْمَةِ وَ … یَدْخُلُ الْجَنَّةَ بِغَیْرِ حِسَابٍ».

 در مقابل عده­ای هستند که علی رغم سفارش­های فراوانی که در قرآن و روایات بر دوستی خدا، رسول خدا (صلی­الله­علیه­وآله) و اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم­السلام) شده، راه دیگری را انتخاب کردند و شیفته­ی گناه و معصیت شدند. این افراد که نابینا محشور می­شوند با خدا به مناظره برمی­خیزند که چرا با وجودی که در دنیا بینا بودند، اکنون نابینا محشور شده­اند؟ «قالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنی‏ أَعْمى‏ وَ قَدْ کُنْتُ بَصیرا؟!» خداوند هم در جوابشان می­فرماید: «کَذلِکَ أَتَتْکَ آیاتُنا فَنَسیتَها وَ کَذلِکَ الْیَوْمَ تُنْسى‏؛ آن گونه که آیات من براى تو آمد، و تو آن­ها را فراموش کردى امروز نیز تو فراموش خواهى شد!» آری کسی که در دنیا خدا و یاد او را به فراموشی بسپارد و با فروختن دین خود به دنیای فانی، سرگرم لذت­های دنیوی شود، خداوند متعال هم در آخرت فراموشش می­کند. لذا نه با وی سخن می­گوید و نه به او نگاه رحمانی می­اندازد. چنین شخصی قطعا جایگاهی جز دوزخ نداد. «وَ لا یُکَلِّمُهُمُ اللَّهُ وَ لا یَنْظُرُ إِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیامَةوَ لا یُزَکِّیهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلیم؛ خداوند در روز قیامت با آنان سخن نمى‏گوید و به آنان نمى‏نگرد و پاکشان نمى‏دارد و عذابى دردناک [در پیش‏] دارند».

امام باقر (علیه­السلام) می­فرماید: اگر خواستی ببینی که در تو خیری هست یا نه به قلبت نگاه کن. اگر دیدی از اعماق وجود اهل طاعت را دوست داری و از اهل معصیت بیزاری، پس در تو خیر است، اما اگر دیدی در دل بغض اهل طاعت را می­پرورانی و شیفته­ی اهل معصیت هستی، در تو خیری نیست. انسان با کسی [محضور می­شود] که دوست دارد.