وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

سلسله درس­هایی از کربلا (9) 

کربلا و شکوفایی استعدادهای انسانی

 وقتی امام حسین (علیه­السلام) در مسیر کوفه، خبر شهادت جناب «مسلم بن عقیل» را ­شنید، بدون این­که تغییر مسیر دهد، به همراهانش اذن بازگشت داد و فرمود: «برگردید، چون راه ما راه کشته شدن است». برخی از آن­ها برگشتند، اما در عین حال امام سایه به سایه­ی «زهیر بن قین» می­رود و او را به همراهی خود دعوت می­کند، و یا این­که پیشنهاد «حبیب بن مظاهر» را در مورد دعوت از طایفه­ی بنی اسد می­پذیرد.

سؤالی که جا دارد مطرح شود، این است که این دو نوع رفتار متفاوت امام (علیه­السلام) چه معنایی دارد؟ اگر امام به دنبال یار و همراه، و دنبال پیروزی بر سپاه عمر یزید است، چرا به عدّه­ای می­گویند برگردید و در مقابل عدّه­ی دیگری را به سپاه خود فرا می­خوانند؟!

حقیقت مطلب این است که امام به دنبال شمشیر زن و جمع آوری مبارز بیشتر نبود، بلکه حضرت به دنبال انسان­سازی و شکوفایی استعدادهای انسان بود. دعوت امام از آنان بدان جهت بود که حضور چنین افرادی در میان سپاهش جرأت آزاد شدن همه­ی مردم از فرهنگ شوم اموی را بیشتر می­کرد، تا انسان گمان نبرد راهی برای آزاد شدن از «فرهنگ پوچ­گرایی» وجود ندارد، و تصور نکنند که چاره­ای جز تسلیم شدن در این راه نیست!

هر سال در ایام محرم کربلا شور تازه­ای به خود می­گیرد و کاروان انسان ساز و هدایت­گر امام حسین (علیه­السلام) دوباره به راه می­افتد. هر ساله نگاه امام حسین (علیه­السلام) به زهیر بن قین­هایی می­افتد و با جذبه­ی ولایی خود آن­ها را به اوج کمال و شرافت می­رساند. کسی که بتواند از دنیا دل بردارد و به کربلای حسین و دست های با سخاوت اباعبد الله الحسین (علیه­السلام) نظاره کند، ممکن است از منتخبین امام باشد و با یک کرشمه­ی او عمری رادر عزت و سربلندی زندگی کند.  

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند .... آیا شود که گوشه­ی چشمی به ما کنند

«««مطلب قبلی     مطلب اوّل     مطلب بعدی»»»