وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید

سلسله درس­هایی از کربلا (10) 

کربلا و نهایت درجه­ی تقوی

اصحاب امام حسین (علیه­السلام) در نهایت درجه­ی تقوی و دین باوری بودند و همین بود که شایستگی پیدا کردند در سخت­ترین لحظات، خالصانه کنار امام خود بمانند و از دین خود دفاع کنند.

مسلم بن عقیل جوان 28 ساله­ و پاک­دامنی است که جز تبعیت از حکم الهی، انگیزه­ی دیگری ندارد. وقتی که مسلم در کوفه بود یکی از بزرگان کوفه به نام «شریک» بیمار شد و «عبید الله بن زیاد» خواست به عیادت او برود. به مسلم خبر دادند به منزل «شریک» برود و پشت پرده کمین کرده و «عبید الله» را به قتل برساند. مسلم به خانه­ی شریک آمد و یا شریک قرار گذاشت که وقتی شریک تقاضای آب کرد، مسلم به عبید الله حمله­ور شود. وقتی عبید الله به خانه­ی مسلم آمد و او در فرصت مناسب چندین بار علامت داد و درخواست آب کرد، مسلم حمله نکرد تا جایی که عبید الله مشکوک شد و رفت. بعد به مسلم گفتند: چرا حمله نکردی و از این فرصت طلایی استفاده نکردی؟! گفت یادم آمد که پیامبر ترور را حرام می­داند و فرمود: «إِنَّ الْإِیمَانَ‏ قَیَّدَ الْفَتْک‏؛ ایمان مانع ترور و حمله­ی غافل­گیرانه است». نمونه­ی دیگر این که، وقتی مسلم بن عقیل را پس از دستگیری زخمی کردند و خون از بدنش می­رفت. به شدت تشنه شد و درخواست آب نمود. وقتی خواست آب بخورد، خون دهانش به آب مخلوط شد و آب نخورد. آب را عوض کردند، خواست بخورد باز آب نجس شد. لذا آب نخورد. چرا؟! چون شرع مقدّس اجازه نمی­دهد انسان آب نجس بخورد.

اساسا تا کسی به نهایت درجه­ی تقوی نرسد، خداوند به او شایستگی شرکت و حضور در نهضت حسینی را نمی­دهد. پیروزی حقیقی در اطاعت از فرامین الهی و رسول اوست. روی همین حساب است که کربلا پیروزترین و ماندگارترین صحنه­ی تاریخ است و دشمنانش هم شکست خورده­ترین انسان­های تاریخ!

کربلا نه تنها خالص­ترین جبهه­ی تاریخ، بلکه خلوص محض است. هیچ جبهه­ای از نظر خلوص به کربلا نمی­رسد. حتی صحنه­های جنگ بدر، احد و امثال آن هم در حد کربلا نبودند. تمام احتیاط­های اباعبد الله (علیه­السلام) برای آن بود که صحنه­ای به وسعت تاریخ و عمق انسانیت برای همه­ی انسان­ها بنا کند تا هر کس به قدر همّت خود از آن بهره گیرد.

عبد الله بن مسعود می­گوید: «ما در صدر اسلام می­پنداشتیم از نظر اخلاقی هیچ نقصی در جبهه­ی مسلمانان وجود نداد، تا این­که این آیه نازل شد: «تُریدُونَ عَرَضَ الدُّنْیا وَ اللَّهُ یُریدُ الْآخِرَةَ؛ شما متاع ناپایدار دنیا را مى‏خواهید، ولى خداوند، سراى دیگر را (براى شما) مى‏خواهد».

همین اخلاص است که کربلا را در همه­ی تاریخ ماندگار کرد. به گونه­ای که هر انسان آزاده­ای را به دین­داری و زندگی در قلّه­های انسانیت دعوت می­کند. به او می­آموزد که

اگر یاران امام در کربلا را به معنی یک عده انسان جسور و نترس معنا کنیم که بی­باکانه به دل دشمن تاختند اشتباه کرده­ایم. کربلا فوق این مسائل بود. وقتی امام حسین (علیه­السلام) با لشکر حرّ مواجه شد، زهیر به امام عرض کرد: «آن­ها، هم اکنون تشنه و گرسنه و خسته هستند. اجازه بفرمایید همین الان با آن­ها درگیر شویم و آن­ها را بکشیم». حضرت به جای چنین کاری به آن­ها آب و غذا دادند!

یاران حسینی در قله­های انسانیت و تدین بودند. آنان کسانی بودند که جز جلب رضای خدا و اطاعت از امام زمان خود به چیز دیگری نمی­اندیشیدند.