وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

 بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید

راه و رسم ولایت­ مداری

وجود مقدس قمربنی هاشم، بهترین نماد غیرت دینی و ولایت­مداری در محضر ولی زمان، امام حسین (علیه­ السلام) است. او سینه­ی خود را سپر می­کرد تا تیرهای زهر آگینی که به سوی امامش می­ آید، به جان خریدار شود. او غم و اندوه از چهره­ ی امامش می­ زدود و هر چه داشت در راه ولایت در طبق اخلاص می­ نهاد ...

این کلام را بهانه ­ای کردم تا سخنی کوتاه با برخی از مسئولین نظام داشته باشم. مسئولینی که پای سفره­ی ولایت فقیه نشسته­اند و تمام عزت و آبروی خود را از یُمن این سفره­ ی آسمانی دارند.

چندی پیش مقام معظم رهبری با ظرافت و لطافت زیبایی، به نمایندگان مجلس متذکر شدند که طرح سؤال از رئیس جهمور به صلاح نظام نیست و این کار باید کنار گذاشته شود. بعد از  سخنان رهبری هم عدّه­ ای از نمایندگان خود را مطیع

امر رهبری خواندند و موضوع طرح سؤال را منتفی دانستند.  

در این که این اطاعت­ پذیری کار خوبی بود، حرفی نیست، اما توجه

به نکته­ ی بسیار مهمی در این میان ضروری به نظر می­رسد.

همه­ ی ما با شیوه­ ی رفتاری رهبر معظم انقلاب در تذکر به مسئولین نظام آشنایی کامل داریم. می­دانیم که دعو ایشان بر این نیست که تذکر به مسئولین را در میان عموم مردم مطرح کنند. آن­چه که جای تأمل جدی دارد این است که مسئولین و نمایندگان، از نظر رهبری مطلع بودند و به خوبی می­دانستند که رهبری با چنین رفتارهایی موافق نیستند، اما در عین حال کار خود را به پیش بردند!

به راستی هدف این آقایان چیست که عوام فریبانه، چفیه­ ی ولایت­مداری بر دوش می­ اندازند؟!

نکته­ ی بسیار مهم آن است که برخی از این آقایان چندان نقیدی هم به ولایت و ولایت­مداری ندارند. آنان به عنوان «ولایت­مدرای» تنها به دیدی ابزاری نگریسته و آن را نردبانی برای پیشرفت و ترقّی خود می­بینند! این آقایان که همان «ساکتین» یا «مدافعین» تمام قد فتنه هستند نه تنها صحنه­ ی سیاست را عرصه­ ای  برای احیای شعائر دینی و خدمت ­رسانی به مردم نمی­ بینند، بلکه به آن به عنوان طعمه­ ای برای پیش­برد اهداف حزبی و شخصی خود می­نگرند.

بدون تعارف در ماجرای پیش آمده، رهبری از آبروی خود مایه گذاشت. ایشان از یک طرف می­دیدند که دامن زدن به موضوع «طرح سؤال از رئیس جهمور»، آن هم در شرایطی که بیش از چند ماه از اتمام این دولت باقی نماند، نه تنها فایده­ ی عملی ندارد، بلکه تبعات داخلی و خارجی آن، مشکلات کشور و مردم را بیش از پیش بیشتر و پیچیده­ تر می­کند. از طرفی دیگری هم می­دیدند که جلوگیری از «طرح سؤال علیه رئیس جمهور»، ـ آن هم در شرایط اقتصادی موجود ـ حرف و حدیث­های فراوانی را به همراه دارد که افراد فرصت­طلب به آن دامن می­زنند. رهبری معظم انقلاب که در راه راه­بری انقلاب شکوهمند اسلامی، همواره رضای خدا را بر کسب وجهه و آبروی شخصی مقدم می­کنند و اصولا گامی هم در جهت کسب وجهه­ ی شخصی بر نداشته ­اند، مصلحت اصلی نظام را بر وجهه­ ی شخصی خود مقدم می­کنند و با اخلاص و شجاعت در میان توده­ ی مردم طرح سؤال را از رئیس جهمور را بر خلاف مصلحت کشور می­دانند.

کاش این آقایان طراح سؤال قبل از علنی شدن نظر رهبری از آبروی خود مایه می­ گذاشتند و  از ادامه­ ی این کار صرف نظر می­کردند! کاش در ادعای ولایت­مداری خود صادق بودند و اجازه نمی­دادند تیرهای زهر آگین کینه­ توزان به سمت رهبری روانه شود! اما دریغ و درد که این­گونه نشد!  این آقایان کار خود را به پیش بردند تا این­که رهبری  مجبور شدند با این موضوع به صورت علنی مخالفت کنند. آن­ها هم که راهی جز پذیرش دستور صریح رهبری  فراروی خود نمی­ دیدند، از ادامه­ی کار صرف­ نظر کردند تا هم در میان مردم خود را «ولایت­مدار» جلوه دهند و هم بار سنگین مشکلات موجود کشور را به دوش رهبری رها کنند!

به راستی آن­ها که به سادگی رضایت می­دهند تیرهای زهر آگین به سوی رهبری روانه شود، «ولایت مدار» هستند، یا کسانی که بدون جوسازی و عوام فریبی «ولایت­مدارانه» رفتار می­ کنند و با ایستادن در مقابل رهبری تیرهای دشمن را به جان خریدار می­شوند تا با هزینه  کردن آبروی خود سعی دارند تا هر چند اندکی از بارهای سنیگین اداره­ ی کشور را از دوش این مرد بزرگ الهی بردارند؟!    

کلام آخر! به یاد داشته باشیم که عزّت از آن خداست. اوست که هر که را بخواهد به قله­ های عزت و سربلندی می­رساند و هر که را بخواهد در باتلاق­های ذلّت و سرافکندگی رها می­سازد! تنها عاملی که موجب شد ساقی عطشان کربلا اباالفضل العباس (علیه­ السلام) به بلندترین عزت و سربلندی راه یابد، اوج ادب و ولایت پذیری او بود. آن حضرت به همه­ ی ما می­ آ­موزند که تنها در سایه­ی «ولایت­مداری: و گذشت از خویشتن است که می­توان شایستگی صعود به قله­ های عزت را پیدا کرد. «إنَّ العِزَّه للهِ جَمیعاً تُعِزُّ مَن تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَن تَشاءُ».