وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید

(خلاصه ی تفسیر المیزان)  

*وَ لَئِنْ شِئْنا لَنَذْهَبَنَّ بِالَّذی أَوْحَیْنا إِلَیْکَ ثُمَّ لا تَجِدُ لَکَ بِهِ عَلَیْنا وَکیلاً (86)

کلامی است متصل به ماقبلش، زیرا آیه­ی قبلی اگر چه متعرض مطلق روح بود، اما بر حسب سیاق آیات مورد بحث که در قرآن گفتگو داشت می­فهمیم که مقصود از آن خصوص آن روحی است که از آسمان بر رسول خدا نازل می­شود و قرآن را به او القا می­کرد.

معنای آیه:آن روح که بر تو نازل می­شود و قرآ را بر تو القا می­کند از تحت قدرت ما خارج نیست و قسم می­خورم که اگر بخواهیم همان روح را که کلمه­ی القاء شده­ی ما به توست، از بین می­بردیم، آن وقت است که دیگر کسی را به نفع تو و علیه ما وکیل به آن باشد نخواهی یافت (کسی را نخواهی یافت که از تو دفاع نموده و ما را مجبور به برگرداندن آن نماید). لذا:

1.      مراد از «الذی اوحینا الیک» آن روح الهی است که کلمه­ی القا شده به رسول خدا بوده وهمان حقیقتی است که در آیه­ی «و کذلکاوحینا الیک روحا من امرنا» بدان اشاره دارد.

2.      مراد از وکیل، وکیل مطالبه و برگرداندن آن چیزی است که خداوند گرفته، نه وکیل در حفظ قرآن و تلاوت آن.

*إِلاَّ رَحْمَةً مِنْ رَبِّکَ إِنَّ فَضْلَهُ کانَ عَلَیْکَ کَبیراً (87)

تقدیر چنین است: آن موهبتی که به تو عطا شد (نازل شدن روح و ملازمتش با تو) به تو ندادند مگر به عنوان رحمتی از پرودگارت؛ آنگاه در مقام منت نهادن به پیامبر اکرم صلی­الله­علیه­وآله آن رحمت را به عبارت «همانا فضل او بر تو بسیار است» تعلیل نموده است. 

*قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلى‏ أَنْ یَأْتُوا بِمِثْلِ هذَا الْقُرْآنِ لا یَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَ لَوْ کانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهیراً (88)

ظهیر: کمک کار و مأخوذ از «ظهر» مانند رئیس که مأخوذ از «رأس» است.

تحدی در این آیه ظهور در این دارد که به تمامی خصوصیات قرآن و صفات کمالی آن تحدی شده زیرا اگر منظور صرفا تحدی به فصاحت و بلاغت بود بزومی نداشت که همه­ی جن و انس را وارد در تحدی کند بلکه باید تحدی را منحصر در اعراب می­کرد.

*وَ لَقَدْ صَرَّفْنا لِلنَّاسِ فی‏ هذَا الْقُرْآنِ مِنْ کُلِّ مَثَلٍ فَأَبى‏ أَکْثَرُ النَّاسِ إِلاَّ کُفُوراً (89)

تصریف امثال: به معنای گرداندن و دوباره آوردن و با بیانهای مختلف ایراد کردن است.

من کل مثل: کلمه­ی «من» در این جمله برای ابتدای غایت است. 

اکثر الناس: به جای «اکثرهم» اسم ظاهر آمد و سرّ آن این اسن که سر کفران آنها این است که «ناس» هستند مانند «و کان الإنسان کفورا» که کفران خاصیت انسان است.

معنا: سوگند می­خوریم که ما در این قرآن برای مردم مثلهای مکرر آوردیم ...