وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید

اصول زندگی زناشویی (2) ازدواج و گسترش مهر و رحمت در جامعه

قرآن کریم یکی از مهمترین آثار و فواید تشکیل زندگی مشترک را رسیدن به آرامش و سکون معرفی کرده است: «وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُون؛‏ و از نشانه‏هاى او این است که همسرانى از جنس خودتان براى شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میان شما مودّت و رحمت قرار داد در این نشانه‏هایى است براى گروهى که تفکّر مى‏کنند!».[1]

وجود همسر و زوجی با این ویژگی­ها برای انسان­ها که مایه­ی آرامش زندگی آن­ها است یکی از مواهب و نعمت­های بزرگ الهی است. علت این آرامش را هم باید در این امر مهم جستجو کرد که زن و مرد در بستر ازدواج مکمّل نقص­های یکدیگر و مایه­ی شکوفایی استعدادها و نشاط یکدیگر هستند. پر واضح است که وقتی دو موجود مکمّل یکدیگر باشند، باید جاذبه­ی نیرومندی هم میان آن­ها برقرار باشد.  

تفاوت­های «مودّت» و «رحمت»:

«مودّت»، انگیزه و ارتباط در آغاز کار است، اما در پایان که یکى از دو همسر ممکن است ضعیف و ناتوان گردد و قادر بر خدمتى نباشد «رحمت» جاى آن را مى‏گیرد.

«مودّت» در مورد بزرگترها است که می­توانند نسبت به یکدیگر خدمت کنند، اما کودکان و فرزندان کوچک در سایه­ی «رحمت» پرورش می­یابند.  

«مودّت»، محبت طرفینی است، اما رحمت یک جانبه و ایثارگرانه است؛ زیرا برای بقای یک جامعه گاه خدمات متقابل لازم است که سرچشمه­ی آن «مودّت» است و گاه خدمات ایثارگرانه و بلاعوض که خواستگاه آن «رحمت» است.    

برای این­که انسان­ها در کنار یکدیگر زندگی خوب و پر محبّتی داشته باشند، و در جامعه با ایثار، فداکاری و گذشت رفتار نمایند، باید از دو عنصر «مودّت» و «رحمت» برخوردار باشند. پیوند زناشویی بهترین بستر برای «ایجاد» یا «تقویت» این دو خصلت انسانی در تک تک افراد جامعه است و اگر چنین پیوندی نبود، مردم جامعه تبدیل به موجوداتی خشک و بی­روح شده و به جای محبت و تحمل ناشکیبایی­ها، در دام خودخواهی و خودمحوری گرفتار می­شدند و جز خود به چیز دیگری نمی­اندیشیدند. با توجه به این مطلب پیوند زناشویی، زیباترین راه برای برون رفت از خودخواهی و خودمحوری و ورود در عرصه­ی مبارک مهر و محبت و صمیمیت در حق دیگران است.

بسیار قابل توجه است که دو انسانی که هرگز یکدیگر را ندیده و با روحیات یکدیگر آشنایی ندارند، به محض اجرای صیغه­ی عقد و آغاز پیوند زناشویی، چنان مهر و علاقه­ای نسبت به یکدیگر پیدا می­کنند که نمونه­ی چنین مهری را در رابطه با هیچ شخص دیگری تجربه نکرده و نخواهند کرد. در پس این حادثه­ی عجیب و شگرف، تنها دست رحمت خدای یکتا را باید دید. دستی که با القای چنین مودّت و رحمتی انسان­ها را به پیوند زناشویی دعوت می­کند تا در بستر آن ضمن تکثیر نسل به آرامش و سکون رسیده و جامعه­ای سرشار از انسانیت و محبت بر پا نمایند. این امر از آیات و نشانه­های خداوند است و تعمّق در ظرافت­ها و بزرگی آن، انسان را به تعظیم و تحسین خدای یکتا فرا می­خواند و بیش از هر چیز رحمت وسیع و حکمت پی­پایان او را به ما می­نمایاند.