وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.  

تحلیلی بر برائت از «جبت» و «طاغوت» (قسمت اوّل)

«لعن» و «سبّ» دشمنان دین خدا و کسانی که به اهل بیت عصمت وطهارت (علیهم­السلام) ظلم کردند، ـ خصوصا «جبت» و «طاغوت» ـ امری است بدیهی که دلایل عقلی و نقلی فراوانی هم برای آن وجود دارد. در این میان افراط و تفریط­هایی وجود دارد که جا دارد مورد بررسی دقیق قرار گیرد.

آن­چه که در این نوشتار به اثبات می­رسد این است که:

اوّلا: اظهار برائت از دشمنان دین خدا و خصوصا «جبت» و «طاغوت»، جزء لاینفک عقاید ما به شمار می­رود و هیچ عالم و محقق وارسته­ای منکر آن نشده است. لعن و سبّ صحیح در مورد سران شرک و نفاق، آثار و برکات فراونی در حوزه­ی عقاید فردی و اجتماعی به جای دارد که نباید به سادگی از کنار آن­ها گذشت.

ثانیا: همه­ی مسلمانان با یکدیگر برادر هستند؛ برادرانی که به پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) معتقد هستند، یک کتاب دارند و همگی به سوی یک قبله نماز می­گذارند. حفظ این پیوند برادری برکات زیادی برای جامعه­ی مسلمین به دنبال دارد، کما این­که گسسته شدن این پیوند هم جز سران شرک و نفاق شخص دیگری را خشنود نمی­سازد.  روی همین اساس به هیچ وجه نباید از این وحدت غافل شد.

ثالثا: در رابطه با دو مطلب فوق، برخی منکر اصل «لعن» و «سبّ» شده و آن را به کلی کنار گذاشته­اند و برخی دیگر هم با پافشاری یک طرفه بر «لعن» و «سبّ»، از کنار وحدت جامعه­ی مسلمین گذشته­اند! اما ما که هر کدام از این دو مورد را در جای خود صحیح و در عین حال ضروری می­دانیم، در جمع میان این دو مطلب، روی مطلب اوّل [لعن و سبّ] پافشاری می­کنیم، منتهی تا حدّی که به وحدت جامعه­ی مسلمین لطمه­ای وارد نشود. به عبارت دیگر لعن و سبّ به خاطر ثمرات فراوان تربیتی و نیز به خاطر جداسازی حوزه­ی دینداری از حوزه­ی کفر و نفاق، باید مورد غفلت قرار نگرد، اما به گونه­ای علنی و آشکار نباشد که موجب انشقاق جامعه­ مسلمین، موجب تحریک برخی از افراد غافل و یا معاند در دشنان به معصومین (علیهم­السلام)، و یا موجب آزار و تحت فشار قرار گرفتن مسلمین در مناطق دیگر نباشد.  

در ادامه ی این نوشتار به تحلیل علمی و عقلی موارد ذکر شده می پردازم.

 «««قسمت بعدی«««