وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

اصول زندگی زناشویی (15) اصل اقتصاد و میانه­روی

افراط در کار مال­اندوزی! 

تشویق مرد به کسب و کار و انجام وظایف اجتماعی، بدان معنا نیست که در زندگی تک بعدی پیش رود و وظایف دیگر خود را نادیده بگیرد. توجه داشته باشیم که همواره افراد متعددی به گردن انسان حق دارند و وظیفه داریم که زندگی حقوق آن­ها را ادا کنیم. 

اوّلین کسی که به گردن ما حق دارد، خدای سبحان ـ جَلَّت عَظَمتُه ـ است. مهمترین و اصلی­ترین وظیفه­ای که در زندگی داریم، وظیفه­ی بندگی خدا متعال، و ابراز نیاز در درگاه او است. روی همین حساب هیچ مسأله­ای نباید بندگی خداوند و ادای حق خدای تعالی را تحت شعاع قرار دهد و موجب کوتاهی در عبادت و خلوت با او گردد.

حضرت فاطمه زهرا (سلام­الله­علیها) می­فرماید: «کسى که عبادت خالصانه خود را به درگاه الهى بفرستد، خداوند بهترین مصالح و خیر او را به سوى او نازل می­فرماید؛ مَنْ أَصْعَدَ إِلَى اللَّهِ خَالِصَ عِبَادَتِهِ أَهْبَطَ اللَّهُ إِلَیْهِ أَفْضَلَ مَصْلَحَتِهِ». امام حسن مجتبى (علیه­السّلام) می­فرماید:«کسى که خدا را بندگى کند خداوند همه چیز را بنده و مطیع او می­نماید؛ مَنْ عَبَدَ اللَّهَ عَبَّدَ اللَّهُ لَهُ کُلَّ شَیْ‏ءٍ».امام حسین (علیه­السّلام) هم می­فرماید:«کسى که حق عبادت خدا را انجام دهد، خداوند بالاترین آرزوهاى او را عنایت فرموده و به بهترین وجه امور او را کفایت می­نماید؛ مَنْ‏ عَبَدَ اللَّهَ‏ حَقَ‏ عِبَادَتِهِ‏ آتَاهُ اللَّهُ فَوْقَ أَمَانِیِّهِ وَ کِفَایَتِهِ.»[1]

حق والدین هم از دیگر مصادیق مهم این حقوق است که باید با احترام و تکریم، و صله­ی رحم حقوق آن­ها را ادا نمود. پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) ­می­فرماید: «کسی که دوست دارد عمرش طولانی، و روزیش زیاد شود، به پدر و مادر خود نیکی کند، و صله­ی رحم به جای آورد؛ مَن سرَّهُ أن یُمَدَّ فی عَمرهِ وَ یُزادَ فی رزقِهِ فلیبُرَّ والِدَیهِ و لیَصِل رَحِمَهُ».[2]در روایت دیگری چنین آمده: «نافرمانی والدین موجب تنگ­دستی شده و انسان را به ذلّت و خواری می­کشاند؛ الْعُقُوقُ‏ یُعْقِبُ‏ الْقِلَّةَ وَ یُؤَدِّی إِلَى الذِّلَّةِ.»[3]

یکی دیگر از حقوق، حق معاشرت زیبا با خانواده است. برخی از آقایان آن­چنان مشغول کسب و کار می­شوند که اهمیتی برای تفریح و دیگر حقوق خانواده­ی خود قائل نیستند.   

خانم جوانی از همسرش شکایت می­کرد و این­گونه می­گفت: «سه سال است که ازدواج کرده­ام. شوهرم مرا به شهر غریبی برده. اوّل صبح از خانه بیرون می­رود و ساعت ده شب به خانه برمی­گردد. من که ساعت­ها چشم به در دوخته­ام تا همسرم را ببینم، دوست دارم بعد از ورود به منزل کنارم بنشیند و قدری با یکدیگر به گفتگو بنشینیم، اما رمقی برای صحبت ندارد و بعد از شام بلافاصله به رختخواب می­رود! شوهرم حتی روزهای جمعه و تعطیل را هم از من دریغ می­کند و فقط حرص و ولع دارد که تا می­تواند کار کند و پس اندازه نماید. وقتی به شوهرم می­گویم قدری به خود استراحت بده و کمی هم به فکر من باش، می­گوید: تا جوان هستم باید کار کنم تا بتوانم خانه­ای تهیه نمایم و در آینده در آسایش و رفاه قرار گیریم .گفتم من الآن مبتلا افسردگی شدم. حیف نیست به خاطر پول، جوانی و آرامش خود را این جوری از دست بدهیم و از این دوران خوش استفاده نبریم! در جوابم می­گوید: کار! … کار! … کار!…».

این نوع از آقایان، به جای آن­که پول را برای «آرامش» بخواهند، آرامش را برای «پول» می­خواهند! بعضی پول در می­آورند تا به راحتی زندگی کنند، و برخی دیگر زندگی می­کنند تا پول در بیاورند! روی همین حساب به آقایان توصیه می­کنیم که در عین توجه به کار و تلاش جهت رفاه خانواده، مبتلا به شتاب­زدگی نشوند، و رفاه خانوادگی را هم منحصر در مسائل مالی نبینند. خانواده و همسر شما قبل از پول، نیازمند به محبت و همدلی هستند. سعی کنید به نیازهای عاطفی آن ها هم پاسخ گویید و با ابراز عشق و محبت به همسرتان، او را نسبت به زندگی دل گرم نمایید. مرد، باید وقت کافی داشته باشد تا در کنار خانمش بنشیند؛ به حرف­ها در درد دل­های او گوش فرا دهد و با شوخی و گفتگوی صمیمی به یکدیگر آرامش دهند. مرد باید فرصت کافی داشته باشد تا خانواده­ی خود را به تفریح ببرد و فشارهای روانی حاصل از زندگی را از خانواده­ی خود تخلیه نماید. روی همین حساب تمرکز بیش از اندازه به کار و کسب در آمد، نگاه یک بعدی به زندگی است، و موجب می­شود تا سایر حقوق همسر و فرزندان ضایع شود و صدمات جبران ناپذیری متوجه خانواده گردد. امام صادق (علیه­السلام) می­فرماید:«همین اندازه گناه برای مرد کافی است که [حقوق] خانوده­ی خود ضایع کند؛کَفَى بِالْمَرْءِ إِثْماً أَنْ یُضَیِّعَ مَنْ یَعُولُ‏».[4] در روایت دیگری هم آمده است: «از رحمت خداوند به دور است، از رحمت خداوند به دور است، کسی که عائله­ی خود را ضایع کند؛ مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ یُضَیِّعُ مَنْ یَعُولُ.»[5]