وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

روز عاشورا، علامه­­ی بحرالعلوم به همراه گروهی از طلاب با استقبال عزاداران حسینی حرکت کردند. به محله طُوَیرَج که رسیدند، ناگهان علامه با آن کهولت سن و موقعیت اجتماعی داخل جمعیت شد و با شوری وصف ناپذیر به سینه زدن پرداخت. علما و طلاب هر چه تلاش کردند تا مانع کار او شوند تا مبادا صدمه­ای به ایشان وارد شود موفق نشدند. پس از عزاداری یکی از خواص پرسید چه رویدادی پیش آمد که اینگونه سر از پا نشناختید؟!

علامه فرمود: با رسیدن دسته­ی عزاداری ناگهان چشمم به محبوب دلها امام عصر (عجل­الله­تعالی­فرجه) افتاد. دیدم آن گرامی با سر و پای برهنه، با چشمی اشکبار به سر و سینه می­زنند. به همین جهت آن منظره مرا به این حال انداخت که قرار از کف دادم. (میر مهر ص111)

....................................

اشعار مرحوم حلّی گمشده­ی من بود تا اینکه آن اشعار را پیدا کردم و رفتم در حرم امام حسین (علیه­السلام) و مشغول خواندن آن اشعار شدم. ناگهان سیّدی را دیدم که در برابرم ایستاده و به اشعارم گوش می­دهد و گریه می­کند چون به این بیت رسیدم:

أیَقتُلُ ظَمآناً حُسَینُ بِکَربَلا   وَ فی کُلِّ عُضوٍ مِن أنامِلِهِ بَحرٌ

آیا حسین را در کربلا تشنه به شهادت رساندند   در حالی که در هر گوشه از کربلا دریایی از آب بود

گریه­ی آن بزرگوار شدید شد و رو به سوی ضریح امام حسین (علیه­السلام) کرد و این بیت را تکرار نمود و همچون زن جوان مرده می­گریست. همین که اشعار را به پایان بردم، دیگر آن بزرگوار را ندیدم! به هر کجا رو نمودم اثری نیافتم ... (میر مهر ص111)