وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

روایت  اوّل:

امام صادق (علیه ­السلام) می فرماید: کسی که حقّی از حقوق مالی خداوند را ادا نکند، (مجبور می شود) دو برابر آن را در راه باطل انفاق نماید.

مَنْ‏مَنَعَ‏حَقّاًلِلَّهِ‏ عَزَّوَجَلَّ أَنْفَقَ فِی بَاطِلٍ مِثْلَیْهِ.[1]

اشاره: خمس و زکات از حقوق واجب الهی هستند. کسانی که به هر بهانه ای از انجام این کار طفره می روند، فقط سر خود را کلاه می گذرند. این افراد می توانند خمس و زکات خود را پرداخت کنند، اجر و پاداش آن را ببرند و در عین حال شاهد جبران خداوند هم باشند. اما کسانی که به خاطر ترس از فقر، خمس و زکات خود را پرداخت نمیکنند، نه تنها گناه کار هستند، بلکه مجبور می شوند و برابر آن مال را در راه باطل هزینه کنند ودر عین  حال هیچ  اجر و قربی هم نداشته باشند.  

ادای حقوق مالی افراد واجب النفقه هم از دیگر مصادیق این حقوق است. برخی از مردم به خاطر خساستی که دارند در ادای حقوق مالی خانواده ی خود کوتاهی می کنند و صرفا به مال اندوزی می اندیشند.

روایت دوم:

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می  فرماید: کسی که مال خود را اختیاراً از مصرف در راه خوبان باز دارد، خداوند مال او را در راه اشرار با اجبار صرف خواهد نمود.  

مَنْ‏مَنَعَ‏مَالَهُ‏مِنَ‏الْأَخْیَارِ اخْتِیَاراً صَرَفَ اللَّهُ مَالَهُ إِلَى الْأَشْرَارِ اضْطِرَارا».[2]

اشاره: وقتی که مال خود را با اختیار در راه خوبان هزینه می کنیم، هم از پاداش الهی برخوردار هستیم و هم مورد تکریم خوبان واقع می شویم. اما وقتی که از روی اظطرار و اجبار، مال خود را در راه اشرار هزینه می کنیم، نه تنها نزد خداوند پاداشی نداریم، بلکه نزد فرد شرور هیچ کرامتی هم نخواهیم داشت. آن شخص شرور با خود می گوید: به اجبار مالش را گرفتم!  
آگاه باشید! کسی که مال خود را در راه اطاعت خداوند صرف نکند، به هزینه کردن آن در راه معصیت خداوند گرفتار می شود و هر کس در حل مشکلات ولیّ خدا گامی برندارد، خداوند او را به تلاش و حرکت در راه حلّ مشکلات دشمن خدا گرفتار می کند. 

روایت سوم:

امام صادق (علیه ­السلام) هم فرمود: «انفاق کن و یقین داشته باش که خداوند جای آن را پر می­کند. هر کس که در راه اطاعت خداوند انفاق نکند، مبتلا به آن می­شود که در راه معصیت او انفاق کند. و کسی که در راه کمک به بنده­ی خوب خداوند قدم برندارد، مبتلا به آن می­شود که در راه حاجت دشمن خداوند گام بردارد!

أَنْفِقْ وَ أَیْقِنْ بِالْخَلَفِ وَ اعْلَمْ أَنَّهُ مَنْ‏لَمْ‏یُنْفِقْ‏فِی‏طَاعَةِاللَّهِ‏ ابْتُلِیَ بِأَنْ یُنْفِقَ فِی مَعْصِیَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَنْ لَمْ یَمْشِ فِی حَاجَةِ وَلِیِّ اللَّهِ ابْتُلِیَ بِأَنْ یَمْشِیَ فِی حَاجَةِ عَدُوِّ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ.[3]