وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

مطلب قبلی (دروغ مصلحتی) : http://andiseh57.parsiblog.com/1891720.htm

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

تعریف توریه:

انسان گاهی اوقات در مضیقه­ای قرار می­گیرد که اگر راست بگوید متحمل ضرر می­شود و اگر هم دروغ بگوید مبتلا به گناه کبیره شده است. در این صورت بهترین راه فرار متوسل شدن به «توریه» است.

پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) فرمود: همانا در سخنان سربسته، راه فراری است از دروغ.  

أن فی المعاریض لمندوحة عن الکذب‏.[1]

مرحوم شیخ انصاری در مکاسب محرمه می­فرمایند: هیچ اشکالی بین فقها در جواز توریه نیست و همه قبول دارند که توریه حرام نمی­باشد.

نمونه­ی1: از آیت الله ناصری سؤال کردند آقا! برخی نزد ما می­آیند و تقاضای پول می­کنند و ما می­دانیم که هرگز پول ما را پس نمی­دهند. به آنها چه بگوییم؟ ایشان فرمودند دستتان را جلو بیاورید و بگویید: «ببخشید دستم خالی است».

هنگام گفتن این جمله منظور شما این است که در داخل دستتان چیزی نیست ـ که حرف راستی زده­اید ـ اما مخاطب گمان می­کند منظور شما این است که اصلا پولی ندارید! 

نمونه­ی2: ممکن است کسی زنگ درب خانه­ی شما را بزند و بگوید با فلانی کار دارم. از طرفی شخصی هم که در خانه است به هر دلیلی نمی­خواهد با او مواجه شود. در این صورت آن شخص می­تواند به اطاق دیگری برود و شما به شخصی که پشت درب است بگویید: «فلانی اینجا نیست» و هنگام گفتن این کلام، اشاره کنید به اطاقی که در آن هستید. شبیه چنین مطلبی را از امام صادق (علیه­السلام) سؤال کردند که حضرت فرمودند: این صحبت اشکالی ندارد و دروغ نیست.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه­السلام) فِی الرَّجُلِ یُسْتَأْذَنُ عَلَیْهِ فَیَقُولُ لِلْجَارِیَةِ قُولِی لَیْسَ هُوَ هَاهُنَا قَالَ لَا بَأْسَ لَیْسَ بِکَذِبٍ.[2]    

نمونه­ی3: از شخصی پرسیدند: خلیفه­ی بعد از پیامبر کیست؟ او دید اگر راست بگوید سرش را از دست می­دهد و اگر هم دروغ بگوید که نمی­شود. به ناچار توریه کرد و گفت: «مَن بِنتُهُ فی بَیتِه» یعنی خلیفه­ی بعد از پیامبر (صلی­الله­علیه­وآله) کسی است که دخترش در خانه­اش است. او گمان کرد که ابوبکر را می­گوید. چرا که ابوبکر، پدر زن پیامبر اکرم بود. ولی منظور او علی (علیه­السلام) بود، چرا که دختر پیامبر (صلی­الله­علیه­وآله) در خانه­ی علی (علیه­السلام) بود.[3]

تذکر: این مورد، با توجه به این که در راستگویی ضرر بزرگی به شخص وارد می­شود، از موارد جواز دروغ است، هر چند که اگر انسان بتواند توریه کند پسندیده است که دروغ نگوید.

نمونه­ی4: وقتی از حضرت ابراهیم (علیه السلام) سؤال کردند که چه کسی بتها را شکست، آن حضرت فرمود:

«بَلْ فَعَلَهُ کَبِیرُهُمْ هذا فَسْئَلُوهُمْ إِنْ کانُوا یَنْطِقُونَ».[4]

بلکه بزرگ‏ترینشان چنین کرده است. اگر سخن مى‏گویند از آنها بپرسید

این مطلب حضرت ابراهیم (علیه السلام) در حالی است که همه­ی بتها را ایشان شکسته بود، نه بت بزرگ! حضرت ابراهیم دروغ نگفت، بلکه اگر دقت کنید ایشان شکسته شدن بتها توسط بت بزرگ را متوقف بر سخن گفتن آنها کردند. یعنی گفتند اگر بتها سخن می­گویند بت بزرگ آنها را شکسته است. حاصل این کلام آن است که اگر سخن نمی­گویند ـ که نمی­گویند ـ پس آنها نشکسته­اند. این مطلب را امام صادق (علیه السلام) بیان فرمودند. [5] 

  در تفسیر مجمع البیان آمده است: جمله ی «إِنْ کانُوا یَنْطِقُونَ»، قید براى جمله ی «بَلْ فَعَلَهُ کَبِیرُهُمْ» است، و تقدیر آن چنین است که: این کار را بت بزرگ کرده، اگر چنانچه‏ بت حرف مى‏زند، و چون حرف زدن بت محال است، پس انجام این کار، و هر کار دیگرى نیز از آن محال است. و آن گاه این مفسر جمله ی «فسئلوهم» را جمله معترضه گرفته‏ است.

توجه: بهترین نوع کلام، راستی و صداقت است و «توریه» به خاطر رهایی از مخمصه و پرهیز از دروغ، جایز شمرده شده است. پس جواز «توریه» موجب نشود که در گفتار خود توریه محور شویم؛ زیرا در این صورت ممکن است آهسته، آهسته شجاعت گفتن کلام صادقانه را از دست بدهیم و در دام دروغ بیفتیم.  

پی نوشتها: