وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

آیا باید کودک خود را در معرض گناه قرار دهیم؟!

عده­ای بر این باورند که علّت آلوده شدن بچّه­ها به گناه و فساد این است که در دوران کودکی در معرض این گناه­ها نبوده و اکنون که به سن بلوغ رسیده­اند حریصانه به دام گناه و آلودگی می­افتند. به همین دلیل نسخه­ی عجیب و غریبی برای کودکان خود می­پیچند. آنها می­گویند کودکان خود را در معرض گناه و فساد قرار دهید تا خودشان بفهمند این کارها زشت است و نباید آنها را انجام دهند. 

این افراد می­گویند اجازه بدهید کودکانتان در مجالس رقص و آواز شرکت کنند و فیلمهای آنچنانی ببینند. وقتی این صحنه­ها را در کودکی دیدند، در واقع چشم و دلشان سیر شده و با رسیدن به سن بلوغ، دیگر هیجانی برای رسیدن به این فسادها نداشته و خود به خود از گناه به دور می­افتند.

دوران کودکی، دوران آموزش معارف دینی به کودکان است. در این دوران، کودکان ما فطرتی پاک و گوشی شنوا دارند. از دیگر ویژگیهای این دوران آن است که شهوت و میل جنسی به معنای خاص ندارند و با آرامش بیشتری می­توانند راه تقوای الهی را پیدا کنند. حال اگر در تربیت دینی او کوتاهی کرده و او را در معرض این گناه­ها قرار دهیم، چگونه ممکن است با رسیدن به سن نوجوانی و جوانی که قوای شهوانی آنها فعال شده و در تصمیم گیری خود هم تا حدوی مستقل شده­اند، این کارها را ترک کرده و به سوی عبودین خداوند قدم بردارد!   

آیا هیچ عاقلی را پیدا می­کنید که کودک خود را در معرض انوع میکروبها و ویروسها قرار دهد و بگوید بگذارید خودش انتخاب کند که رعایت بهداشت است؟!

آیا هیچ عاقلی را پیدا می­کنید که فرزندش را سر چاه قرار دهد و بگوید بگذار خودش بفهمد که افتادن در چاه خطرناک است یا نه؟!   

همین والدینی که در مورد دین کودکان خود اینگونه رفتار می­کنند، در بسیاری از کارهای دیگر فرزندشان را محدود کرده و اگر اشتباهی انجام داند به آنها تذکر می­دهند.

اگر حرف رکیکی زد، بلافاصله به او تذکر می­دهند.

اگر آداب معاشرت را رعایت نکرد، او را آگاه می­سازند.

اگر نسبت به خودشان بی­احترامی کرد، در مقابل رفتار او جبهه­گیری می­کنند. 

این تعارض در رفتار حاکی از آن است که علّت اصلی برای پیچیدن این نوع نسخه­ها چیزی نیست جز بی­اعتنایی نسبت به فرامین الهی و تقوای فرزندانشان!

همه­ی رفتارشناسها بر این باورند که در همان دوران کودکی شخصیت کودکان شکل گرفته و هر چه می­بینند و می­شنوند همانند نقشی که بر روی سنگ حک می­شود، تا آخر عمر همراهشان خواهد بود. روی همین اساس در دین مبین اسلام آمده است که وقتی فرزندتان به دنیا آمد در گوش راستش اذان بگویید و در گوش چپش اقامه. همچنین می­فرمایند: اگر پدر و مادر در حضور نوزاد خود عمل زناشویی انجام دهند و نوزاد آنها را ببیند یا اینکه صدایشان را بشنود، راه رسیدن به رستگاری را به روی فرزندشان مشکل­تر کرده­اند.