وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

رجعت امیرالمؤمنین در قرآن و روایات (2) خروج دابه الأرض

5. و إذ وقع القول علیهم أخرجنا لَهم دابّه مِن الأرض تکلّمهم إنّ الناس کانوا بأیاتنا لایوقنون. [1]

و هنگامى که [در اوقات پایانى دنیا] وعده عذاب ما بر آنان حتمى و لازم شود، جنبنده‏اى را از زمین براى آنان بیرون مى‏آوریم که با آنان سخن مى‏گوید [تا به آیات ما وآخرت و اصول آن یقین کنند] زیرا مردم پیش از این به آیات ما یقین نداشتند. (ترجمه­ی انصاریان)

شخصی به نام ابالطفیل می­گوید از امیرالمؤمنین «علیه­السلام» در مورد این آیه پرسیدم و گفتم که منظور از «دابه» چیست؟ حضرت در جواب فرمود ای اباالطفیل! این سؤال را رها کن.

گفتم یا امیرالمؤمنین فدای شما شوم به من از این آیه خبر دهید. حضرت فرمود: آن جنبنده­ای است که غذا می­خورد و در بازار راه می­رود و ازدواج می­کند.

گفتم ای امیرالمؤمنین! او کیست؟ فرمود: او ریسمان زمین است که زمین به واسطه­ی او آرامش می­گیرد.

گفتم ای امیرالمؤمنین! او کیست؟ فرمود: او صدّیق این امّت است او فاروق این امّت و رِبّی [2] و ذوالقرنین این امّت است.

گفتم یا امیرالمؤمنین! او کیست؟ فرمود: کسی که خداوند در قرآن کریم در موردش فرموده: «گواهی صادق بر رسالت پیامبر است [3]»، کسی که قرآن در موردش فرموده: «تمام علم الکتاب در نزدش است [4]»، آن کس که خداوند در موردش گفته: «و آن کس که (وعده) صدق را آورد و (آن کس که) آن را تصدیق کرد[5]».

گفتم فدای شما شوم او کیست؟ حضرت فرمود: ای ابا الطفیل! او را به تو معرفی کردم. [6]

شخصی نزد عمار یاسر رفت و با خواندن این آیه گفت این آیه مرا به شک انداخته است و نمی­دانم که دابه الأرض چیست. عمار گفت به خدا قسم نمی­نشینم و آب و غذا نمی­خورم تا اینکه او را به تو بنمایانم. مرد با عمار راه افتاد تا به امیرالمؤمنین «علیه­السلام» رسیدند. حضرت فرمودند: ای ابا الیقظان (کنیه­ی عمار) ! به نزد ما بیا. او نشست و مشغول خوردن شد. آن مرد از این کار عمار تعجب کرد. وقتی عمّار دست از غذا خوردن کشید آن مرد به عمار گفت پناه بر خدا ای عمار! به خدا قسم خوردی که ننشینی و آب و غذا نخوری مگر اینکه آن را به من نشان دهی. عمار گفت اگر دقت کرده باشی به تو نشان دادم و آن کارها را انجام دادم.[7]

امام رضا «علیه­السلام» در مورد این آیه­ی شریفه فرمود: منظور از «دابه الدرض» علی «علیه­السلام» است.

امام صادق «علیه­السلام» فرمود: رسول خدا «صلی­الله­علیه­وآله» به علی «علیه­السلام» رسید که در مسجد مقداری از ریگهای آن را زیر سرش جمع کرده و خوابیده بود. حضرت با پاهای مبارک خود به ایشان زد و فرمود: «بلند شود ای دابه الأرض»! مردی از اصحاب پیامبر که نظاره گر این ماجرا بود گفت: ای رسول خدا آیا ما هم می­توانیم این لقب را به یکدیگر بدهیم؟ حضرت فرمود: نه! به خدا قسم این اسمی است که مخصوص اوست. او همان دابه الأرضی است که خداوند در قرآن کریم از آن یاد کرده است.

آنگاه پیامبر اکرم «صلی­الله­علیه­وآله» فرمود: ای علی! وقتی که آخر الزمان شود خداوند تو را به زیباترین شکل خارج می­کند در حالی که میسمی (داغی که بر حیوانات می­گذارند) به همراه توست که با آن بر دشمنانت داغ می­نهی.[8] 

پی نوشتنها

[1]   . سوره­ی نمل، آیه­ی 82 / بحارالأنوار، ج53، ص103