وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه فرمایید.

سلسله درس­هایی از معاد

درس چهاردهم: فشار قبر  

آن­گونه که از روایت­ها بر می­آید، کمتر کسی از عذاب قبر رهایی می­یابد. بهشت برین مخصوص کسانی است که دامنشان از هر گونه آلودگی پاک باشد؛ لذا کسی که حتی ذرّه­ای رذیله­ی اخلاقی در رفتارش باشد، نمی­تواند وارد بهشت الهی شود. مؤمن در برزخ مبتلا به رذیله­هایی است که در دنیا نمی­خواسته مبتلا به آن باشد، ولی در عین حال مرتکب آن­ها می­شده. به عنوان مثال از عصبانیت بیزار بوده ولی در دنیا از آن آزاد نشده است. روی همین حساب در برزخ تحت فشار قرار می­گیرد تا از این صفات رذیله پاک شود و مسیر او به سوی بهشت ممکن گردد.   

ابوبصیر از امام صادق (علیه­السلام) در مورد عذاب قبر پرسید و گفت: آیا کسی از عذاب قبر رهایی می­یابد؟ امام فرمودند: از عذاب قبر به خدا پناه می­بریم. چقدر کم هستند کسانی که از آن نجات پیدا کنند. «عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ أَ یُفْلِتُ مِنْ ضَغْطَةِ الْقَبْرِ أَحَدٌ قَالَ فَقَالَ نَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْهَا مَا أَقَلَّ مَنْ یُفْلِتُ مِنْ ضَغْطَةِ الْقَبْرِ الْقَبْرِ».

سعد بن معاذ یکی از یاران رسول خدا (صلی­الله­علیه­واله) بود که در تشییع جنازه­اش هفتاد هزار فرشته شرکت کردند و خود رسول خدا هم او را دفن کرد و با این همه پیامبر اسلام سر به آسمان گرفته و فرمودند: سعد نیز فشار قبر دارد. «فَرَفَعَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی­الله­علیه­واله) رَأْسَهُ إِلَى السَّمَاءِ ثُمَّ قَالَ مِثْلُ سَعْدٍ یُضَمّ».

امام صادق (علیه­السلام) در ضمن دعایی به ما می­آموزند که هر روزه از احوال قبر به خدا پناه برده و این­گونه بگوییم: خدایا! به تو پناه می­برم از عذاب قبر و از فشار قبر و از تنگی قبر. «اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ‏ مِنْ‏ عَذَابِ‏ الْقَبْرِ، وَ مِنْ ضَغْطَةِ الْقَبْرِ، وَ مِنْ ضِیقِ الْقَبْر». 

بد اخلاقی، ضایع کردن نعمت­های الهی و نیز سخن چینی از جمله عواملی هستند که موجب فشار قبر می­گردند. 

امام باقر (علیه­السلام) می­فرماید: کسی که رکوع نماز خود را کامل به جای آورد، وحشت قبر به او روی نمی­آورد: «مَنْ أَتَمَّ رُکُوعَهُ لَمْ یَدْخُلْهُ وَحْشَةُ الْقَبْرِ». علت آن هم این است که در رکوع کامل، انسان منیّت خود را در مقابل خداوند می­شکند و بندگی خدا را بر خود حاکم می­کند.

پی نوشتها:     . الکافی، جلد3، صفحه­ی236.     . الکافی، جلد3، صفحه­ی236.    . الکافی، جلد3، صفحه­ی236.

«««مطلب قبلی     »مطلب اوّل«     مطلب بعدی»»»