وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

ابن لبون" باشید و خود را از گزند فتنه­ها حفظ کنید»؟!

جواب: امیرالمؤمنین (علیه­السلام) در نهج البلاغه می­فرمایند: «کُنْ فِی الْفِتْنَةِ کَابْنِ اللَّبُونِ لا ظَهْرٌ فَیُرْکَبَ وَ لا ضَرْعٌ فَیُحْلَبَ»[1]، در فتنه­ها همانند بچه شتر دو ساله باش که نه طاقت دارد به کسی سواری بدهد و نه پستانی دارد که از شیرش بدوشند. یعنی طوری برخورد کن که فتنه گران، در جان و مال تو طمع نکنند.

این معنای روایت. امّا حقیقت آن است که این روایت ناظر به زمانی است که جنگ و زد و خورد بین دو رئیس و پیشوای باطل باشد. نمونه­ی عینی آن فتنه­ی بنی امیّه و بنی عبّاس است. در آن زمان «ابوسلمه» که از سران بنی عباس بود نامه­ای به محضر امام صادق (علیه­السلام) نوشت و به آن حضرت پیشنهاد داد تا بعد از پیروزی برای آن حضرت بیعت بگیرد و حکومت را به خاندان عصمت و طهارت بازگرداند. امام صادق (علیه­السلام) که از ماهیت آن فتنه با خبر بود فرمود: «ما أنتَ مِن رِجالی و لا الزَّمانُ زَمانی؛ نه تو از شیعیان و داعیان من هستی و نه زمان، زمان من است!» از جواب حضرت مشخص می­شود که ابوسلمه قصد استفاده­ی ابزاری از نام امام را داشت تا پایه­های حکومت بنی عباس را محکمتر کند.  

پس روایت حضرت امیرالمؤمنین (علیه­السلام) مربوط به زمانی می­شود که در دو طرف میدان نبرد اهل باطل ایستاده باشند. البته با توجه به اطلاق روایت، معنای بهتری هم می­توان برای روایت  داشت و آن این است که «در همه­ی فته­ها ـ چه زمانی که هر دو طرف از اهل باطل باشند و چه زمانی که فقط یک طرف از فتنه اهل باطلند ـ به گونه­ای رفتار کن که اهل باطل نتوانند از تو سوء استفاده کنند».

پر واضح است هنگامی که در یک طرف از جبهه، اهل حق باشند دفاع از حق واجب است و گناه کنار کشیدن و بی طرف ماندن، کمتر از گناه شرکت در جبهه­ی باطل نیست.

اصولاً ما حقّی داریم و باطلی، و راه دیگری میان آن دو نداریم که نه در جانب حق باشد و نه در جانب باطل. اگر کسی در جبهه­ی حق قرار نگرید لاجرم در جبهه­ی باطل است. پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­واله) فرمود: «مَنْ أَصْبَحَ لا یَهْتَمُّ بِأُمُورِ الْمُسْلِمِینَ فَلَیْسَ مِنْهُمْ وَ مَنْ سَمِعَ رَجُلاً یُنَادِی یَا لَلْمُسْلِمِینَ فَلَمْ یُجِبْهُ فَلَیْسَ بِمُسْلِمٍ؛[2] هر کس شب را به صبح رساند و اهتمام به امور مسلمین نداشته باشد از آنها نیست و کسی که ندای مسلمانی را بشنود که از او در برابر ظلمی تقاضی کمک دارد و او را یاری نکند در زمره­ی مسلمین نمی­باشد».

پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­واله) فرمودند: اگر مسلمانی در برابر ظلم از شخصی کمک بطلبد و آن شخص او را یاری نکند مسلمان نیست. حال اگر روزی جبهه­ی باطل در برابر خود اسلام قرار گرفته باشد و در عین حال برخی ساکت نشسته و از دین خدا حمایت نکنند آیا می­توان به این افراد مسلمان گفت؟!

روی همین اساس است که می­گوییم در محرم سال 61 همه­ی کسانی که از حرکت امام حسین (علیه­السلام) و موضوع محاصره شدن آن حضرت با خبر شدند و خود را کنار کشیدند، در واقع با سکوت خود جبهه­ی باطل را تقویت کرده و در کشته شدن امام (علیه­السلام) سهیم شدند.

اگر کسی با امام حسین (علیه­السلام) نباشد دیگر چه فرقی می­کند که در کجاست؟ در سر سفره­ی شراب باشد یا پای سجاده­ی نماز!

اگر هم امروزه کسی حسین زمان و ولی فقیه را تنها بگذارد در محضر الهی هیچ حجتّی نخواهد داشت و نمی­تواند خود را در زمره­ی مسلمانان محسوب کند.